Κυριακή 28 Απριλίου 2013

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ U133 Α' ΜΕΡΟΣ

                                                  ΤΟ    ΘΥΜΑ


                                            Το υποβρύχιο U-133  ήταν κλάσης VIIC

       Τα υποβρύχια VIIC ήταν μια ελαφρώς τροποποιημένη εκδοχή των επιτυχημένων υποβρυχίων VIIB. Είχαν ουσιαστικά την ίδια διάταξη του κινητήρα και ιπποδύναμη, αλλά ήταν ελαφρώς μεγαλύτερα και βαρύτερα πράγμα που τα έκανε όχι τόσο γρήγορα όσο τα αντίστοιχα κλάσης VIIB. Ήταν εφοδιασμένα με πέντε τορπιλοβλητικούς σωλήνες (4 στην πλώρη και έναν στην πρύμνη). Μόνο με δύο τορπιλοβλητικούς σωλήνες στην πλώρη ήταν εφοδιασμένα τα εξής σκάφη: (U-72, U-78, U-80, U-554 και U-555) ενώ απουσίαζε ο πρυμναίος στα σκάφη: (U-203, U-331, U-351, U-401, U-431 και U-651).
      Ο τύπος VIIC ήταν η κινητήριος δύναμη της γερμανικής υποβρυχιακής δύναμης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από το 1941 και μετά. Τα σκάφη αυτού του τύπου συνέχιζαν να ναυπηγούνται καθ, όλη τη διάρκεια του πολέμου. Το πρώτο υποβρύχιο
κλάσης VIIC που μπήκε σε υπηρεσία ήταν το U-69 το Νοέμβριο του 1940. Το VIIC ήταν μια αποτελεσματική πολεμική μηχανή και έδρασε σε σχεδόν όλες τις περιοχές που έδρασε το Γερμανικό υποβρυχιακό όπλο αν και η ακτίνα δράσης του υπολειπόταν των μεγαλύτερων, τύπου IX.

     Ίσως το πιο διάσημο VIIC πλοίο ήταν το U-96, το οποίο εμφανίζεται στην ταινία Das Boot, υπήρχε και αντιαεροπορική παραλλαγή του τύπου. Πολλά σκάφη εξοπλίστηκαν με Σνόρκελ το 1944-1945. Το μεγαλύτερο υποβρύχιο ναρκοθέτησις τύπου VIID ήταν μια άμεση παραλλαγή του VIIC.
       Ο αριθμός των σκαφών αυτής της κλάσης έφτασε τα 568

                                ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ  VIIC

Εκτόπισμα:                     σε τόννους 769 (sf871 (sm) 1070 (σύνολο)
Μήκος:                           (m) 67,10 oa    50,50 ph
Πλάτος:                          (m) 6,20 oa     4,70 ph
Βύθισμα:                        (m) 4,74
Ύψος:                             (m) 9,60
Ισχύς:                             (hp) 3200 (ντηζελομηχανές),  750 (ηλεκτροκινητήρες)
Ταχύτητα:                      (κόμβοι) 17,7 (sf7,6 (sm)
Ακτίνα δράσης:             (μίλια / κόμβοι) 8500/10 (sf) 80/4 (sm)
Τορπίλες:                      14  4/1 (πλώρη / την πρύμνη τορπιλλοσωλήνες)
Νάρκες:                         26 TMA
Πυροβόλο:                    Ένα 88χιλ/45 με αναχορηγία 220  βολών
Πλήρωμα:                     44-52 άνδρες
Μέγιστο βάθος κατάδυσης: περίπου 220 m (722 πόδια)
sm = σε κατάδυση, sf = σε ανάδυση, ph = κύτος ανθεκτικό στην πίεση oa = συνολικό, hp = ίππους.


                                                           U-133  
Μοντέλο υποβρυχίου κλάσης VIIC
 
      Παραγγέλθηκε στις 7 Αυγούστου του 1939. Η τρόπιδα τέθηκε στις 21 Αυγούστου 1940 στα ναυπηγεία Bremer Vulkan-Vegesacker Werft, Bremen-Vegesack (Werk 12). Καθελκύσθηκε στις 28 Απριλίου του 1941. Κατέστη επιχειρησιακό στις 5 Ιουλίου του 1941 με κυβερνήτη τον
Oblt. Hermann Hesse
  Κυβερνήτες :     Kptlt. Hermann Hesse 5 Ιουλίου  1941 - 1 Μαρτίου 1942 
                             Kptlt. Eberhard Mohr 2 Μαρτίου 1942 - 14 Μαρτίου 1942 
  Καριέρα:           3 περιπολίες 1)   5 Ιουλίου  1941 - 30 Σεπτεμβρίου 1941 
                                                       7ος Στολίσκος, St. Nazaire (εκπαίδευση)
                                                 2)      1 Οκτωβρίου 1941 - 31 Δεκεμβρίου 1941 
                                                       7ος Στολίσκος, St. Nazaire (ενεργός υπηρεσία)
                                                 3)     1 Ιανουαρίου 1942 - 14 Μαρτίου 1942 
                                                       23ος Στολίσκος, Σαλαμίνα (ενεργός υπηρεσία)
 Επιτυχίες:               Βύθισε ένα  πολεμικό πλοίο,  χωρητικότητας 1.920 τόνων
 Βυθίστηκε:       Αύτανδρο στις 14 Μαρτίου 1942 στη Μεσόγειο, έξω από τη  Σαλαμίνα (Σαρωνικός), στην Ελλάδα, στη θέση 37.50N, 23.35E από νάρκη.
           Στις 1700hrs στις 14 Μαρτίου 1942, U-133 άφησε τη βάση του στη Σαλαμίνα, Ελλάδα. Σχεδόν 2 ώρες αργότερα χτύπησε σε νάρκη. Το U133 βυθίστηκε αμέσως χωρίς να επιζήσει κανείς από το πλήρωμα.. Ο διοικητής του 23ου Στολίσκου δήλωσε μετά το περιστατικό ότι το U-133 κατά την
διέλευση του υπάρχοντος ναρκοπεδίου λόγω λάθους πλοήγησης βγήκε από τον ασφαλή δίαυλο.
 
Το U-133 μετείχε στις ακόλουθες Wolfpacks κατά τη διάρκεια της καριέρας του:
            
Stosstrupp (30ης Οκτωβρίου 1941 - 4 Νοεμβρίου 1941)
            
Raubritter (5, Νοεμβρίου 1941 - 17 Νοεμβρίου 1941)
            
Störtebecker (17 Νοεμβρίου, 1941 - 22 του Νοέμβρη, 1941) 
Επιθέσεις που υπέστη: Στις 17 Ιανουαρίου 1942 επίθεση με βόμβες βυθού  από το βρετανικό αντιτορπιλικό HMS Maori (CdR RE Courage, DSO, DSC and Bar, RN) του προκάλεσε μικρές υλικές ζημιές.Το U-133 είχε μόλις τορπιλίσει και βυθίσει το βρετανικό αντιτορπιλικό HMS Gurkha (Cdr. ΣΟ Lentaigne, DSO, RN), που συνόδευε τη νηοπομπή MW-8B.

                                     Ο ΜΥΘΟΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ U133

   Σύμφωνα με ένα άρθρο από το 1996 η τελευταία αποστολή του να αναπλεύσει τον ποταμό Κολοράντο από τη Μπάχα Καλιφόρνια και να καταστρέψει το φράγμα Hoover. Το άρθρο είναι από το ενημερωτικό δελτίο του USS Shaw. Το άρθρο αναφέρει ότι U-133, με καπετάνιο τον Peter Pfau μαζί με 54 ναύτες έκανε την διαδρομή μέχρι το Laughlin, της Νεβάδα πριν η ύπαρξη αμμοσυρτών κάνει τη συνέχιση της αποστολής αδύνατη και αναγκάσει το πλήρωμα να αυτοβυθίσει το σκάφος.    Αυτή είναι μόνο μια χαριτωμένη ιστορία. Η ακτίνα δράσης του U133 δεν θα του επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο. (βλ. χάρτης δείχνει κατά προσέγγιση την πορεία του από το St Nazaire, προς το στόχο)
Υποθετική διαδρομή του U133
Τα
VIIC  μπορούσαν να φτάσουν οριακά μέχρι την  ανατολική ακτή των ΗΠΑ, συμπληρώνοντας  μέρος των δεξαμενών νερού με καύσιμο. Επίσης δεν υπήρχε κυβερνήτης υποβρυχίου με το όνομα Pfau. Αν μια τέτοια τολμηρή επιδρομή επιχειρήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι άνθρωποι  θα το γνώριζαν μέχρι τώρα.
Σε αντίθεση με πολλά άλλα υποβρύχια, τα  οποία κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας τους έχασαν άνδρες εξαιτίας ατυχημάτων και διάφορες άλλες αιτίες,Το U-133 δεν υφίσταται καμία απώλειες (που γνωρίζουμε), μέχρι τη στιγμή της απώλειας του.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ http://www.uboat.net/

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ U133 Β' ΜΕΡΟΣ

                                            


        Παραθέτω αυτούσιες τις μαρτυρίες των ομάδων δυτών που εξερεύνησαν το ναυάγιο





                                                   U BOAT 133

                             ΜΥΣΤΗΡΙΟ  ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ





Κείμενο : Ρένα Γιατροπούλου  – Κώστας Θωκταρίδης
Ιστορική Έρευνα & Φωτογραφίες : Κώστας Θωκταρίδης
      Η ολονύχτια αναζήτηση  βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Τ’ αστέρια έχουν χαθεί από τον φθινοπωρινό ουρανό και η υγρασία έχει αφήσει τα ίχνη της σε όλο το σκάφος. Ξαφνικά, μία έντονη μυρωδιά πετρελαίου μας αφυπνίζει. Το ενδιαφέρον όλων επικεντρώνεται στην οθόνη του ηχοβολιστικού συστήματος που σαρώνει τον πυθμένα της θάλασσας. Σε λίγο ο χαρακτηριστικός ήχος του ηχοβολιστικού διαπερνά την ησυχία της νύχτας και στην οθόνη του διαγράφεται η σιλουέτα ενός ναυαγίου. Ανάμεικτα συναισθήματα ενθουσιασμού και αγωνίας. Η επόμενη εικόνα που εμφανίζεται στην οθόνη, μας αιφνιδιάζει. Στο τέλος του πρώτου στόχου σκιαγραφείται και δεύτερο περίγραμμα κάθετο προς το αρχικό! Είναι δυνατόν να πρόκειται για δύο ναυάγια που το ένα σχεδόν ακουμπάει πάνω στο άλλο? Η λύση του γρίφου βρίσκεται –78 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας …
hartman8fy1.th   Ιανουάριος του 1942. Το γερμανικό υποβρύχιο U 133 έχει υποστεί σοβαρές ζημιές μετά από συμμετοχή σε ναυμαχία στο Er Salam , κατά την οποία βύθισε το αγγλικό αντιτορπιλικό “HMS GURKHA”. Οι εκτεταμένες βλάβες καθιστούν αναγκαία την άμεση μεταφορά του στον γερμανοκρατούμενο τότε Ναύσταθμο της Σαλαμίνας όπου και
καταφθάνει με συνοδεία στις 22/1/1942.
hartman4kg4.th      Τον Μάρτιο του 1942 οι επισκευές έχουν ολοκληρωθεί και το υποβρύχιο είναι έτοιμο για αναχώρηση. 14 Μαρτίου 1942, ώρα 17:00μ.μ. Το U 133 ξεκινά από το ναύσταθμο της Σαλαμίνας με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Eberhard Mohr. Στο υποβρύχιο επιβαίνουν και δύο αξιωματικοί του Africa Corps ενώ η αποστολή και ο προορισμός του θεωρούνται απόρρητα. Ώρα 19:02 μ.μ.Το υποβρύχιο πλέει στην επιφάνεια της θάλασσας, ανοιχτά της Αίγινας, όταν ξαφνικά ακούγεται μία τρομακτική έκρηξη.
    Ο Κurt Sommer, αρχιμηχανικός άλλου γερμανικού υποβρυχίου ήταν ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας : « Στις 14 Μαρτίου αποχαιρετήσαμε το U 133 . Είχε κατεύθυνση νοτιοανατολική όταν έφθασε στο ανθυποβρυχιακό πλέγμα. Το πλέγμα άνοιξε και το υποβρύχιο πέρασε χωρίς πρόβλημα. Αμέσως μετά ακούσαμε έναν εκκωφαντικό θόρυβο και  είδαμε μία  μεγάλη στήλη καπνού να ανεβαίνει προς τον ουρανό. Όταν η ατμόσφαιρα καθάρισε από τους καπνούς είδαμε την επιφάνεια της θάλασσας λεία και κανένα ίχνος του U 133 … Υποθέσαμε ότι είχε πέσει σε νάρκη ή ότι είχε χτυπηθεί από αγγλική τορπίλη. Μείναμε αποσβολωμένοι … πολλοί από εμάς κοιτούσαν δακρυσμένοι … τόσο κοντά στη βάση μας δεν είχαμε δει ποτέ ανάλογο δυστύχημα …»      Το U 133 έχει πέσει σε νάρκη. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βυθίζεται αύτανδρο και τα 45 μέλη του πληρώματός του βρίσκουν τραγικό θάνατο.
          Μία ημέρα μετά την εμφάνιση του «μυστηριώδους» στόχου στο σόναρ  ο Κ. Θ είναι έτοιμος να καταδυθεί στα σημεία  όπου έχουν εντοπιστεί οι δύο στόχοι. Μέγιστο βάθος: -78 μέτρα. Κατάδυση με μείγμα αερίων ( ήλιο – άζωτο – οξυγόνο ). Η πρώτη εξερεύνηση του βυθού διαρκεί 1.30 ώρα. Χρόνος παραμονής στο βυθό 21΄. Η αναμονή για την υπόλοιπη ομάδα είναι βασανιστική. Όταν ο δύτης επιστρέφει  στην επιφάνεια το μυστήριο λύνεται : Κώστας Θωκταρίδης :  « Είναι το ναυάγιο του  U 133 … και είναι κομμένο στα δύο ! Το ένα κομμάτι σχηματίζει με το άλλο ορθή γωνία γι’ αυτό και το ηχοβολιστικό έδειχνε δύο στόχους… Η πλώρη που έχει αποκοπεί από το υπόλοιπο σκαρί του,  ακουμπά στο βυθό με την αριστερή πλευρά και σχηματίζει γωνία 90ο με την  πρύμνη. Από τη δεξιά πλευρά της πλώρης λείπει η άγκυρα. Το υπόλοιπο ναυάγιο έχει αριστερή κλίση περίπου 30ο. Το κυρίως τμήμα του υποβρυχίου έχει αριστερή κλίση. Το υποβρύχιο είναι βυθισμένο μεσοπέλαγα και σε σημείο που είναι συχνή η διέλευση πλοίων της ακτοπλοΐας. Στον κλειστό κόλπο του Σαρωνικού η ορατότητα υποβρυχίως είναι πολύ περιορισμένη ενώ τα ισχυρά υποθαλάσσια ρεύματα αυξάνουν το βαθμό δυσκολίας. Αντικρίζοντας κανείς το U 133 νιώθει δέος βλέποντας ένα υποβρύχιο κομμένο κυριολεκτικά στα δύο, στο σημείο που κάποτε βρίσκονταν τα διαμερίσματα των ναυτών. Ο μειωμένος φυσικός φωτισμός σε αυτό το βάθος σε συνδυασμό με τα δίχτυα και  τα παραγάδια που καλύπτουν τον υγρό τάφο του U 133, συμβάλει στη δημιουργία ενός σκηνικού – θρίλερ. Ο εξερευνητής του ναυαγίου δεν ξέρει τι θα συναντήσει κολυμπώντας ανάμεσα στα συντρίμμια του υποβρυχίου ».Δύο ναυαγοσωστικά, δύο ρυμουλκά και δύο ταχύπλοα καταπλέουν αμέσως στην περιοχή του ναυαγίου. Δεν βρίσκουν όμως κανέναν επιζώντα ούτε καν συντρίμμια του υποβρυχίου. Η μοναδική ένδειξη που μαρτυρά την τραγική μοίρα του υποβρυχίου είναι μία μεγάλη κηλίδα πετρελαίου στο σημείο του ναυαγίου … κι ήταν πάλι μία κηλίδα πετρελαίου – πολύ μικρότερη βέβαια- που φώτισε τις έρευνες για τον εντοπισμό του υποβρυχίου μισό αιώνα μετά …Στις 22:08 μ.μ. ο διοικητής του 23ης Στολίσκου στέλνει σήμα ότι το U 133 έπεσε σε νάρκη και βυθίστηκε στην θαλάσσια περιοχή έξω από το ακρωτήριο Τούρλος, της  Αίγινας. Θεωρεί ότι για αδιευκρίνιστους λόγους το υποβρύχιο δεν ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη πορεία του με αποτέλεσμα να εισέλθει στο γερμανικό ναρκοπέδιο και να προσκρούσει σε νάρκη. Η βύθιση του U 133 έχει πολλά ανεξιχνίαστα σημεία …Η άγνωστη  ταυτότητα των δύο αξιωματικών του Africa Corps οι οποίοι επέβαιναν στο υποβρύχιο καθώς επίσης και η άκρα μυστικότητα γύρω από τον προορισμό και την αποστολή του U 133 είναι δύο από αυτά. Το μυστήριο που καλύπτει την όλη υπόθεση γίνεται ακόμα πιο μεγάλο όταν τον Μάϊο του 1942, η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού της Γερμανίας αποφασίζει ότι πρέπει να γίνει αυτοψία στο ναυάγιο επιχειρώντας μία αποστολή ιδιαίτερα δύσκολη ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Ζητούν την βοήθεια των Ιταλών οι οποίοι στέλνουν εξειδικευμένο πλοίο θαλασσίων ερευνών εξοπλισμένο με καταδυτικό κώδωνα προκειμένου να μπορέσουν να στείλουν δύτες σε βάθος – 78 μέτρων όπου κείτεται το U 133. http://img517.imageshack.us/my.php?image=hartman4kg4.jpg
       Εντοπίζουν τη θέση του ναυαγίου από τις κηλίδες πετρελαίου που ανεβαίνουν στην επιφάνεια της θάλασσας και με τη χρήση μαγνητόμετρου. Σε  συνεργασία με ειδήμονες του Ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού  καταφέρνουν να φθάσουν στο βυθισμένο υποβρύχιο και συζητούν ακόμα και το ενδεχόμενο της ανέλκυσης ! Τελικά, κι ενώ έχουν πραγματοποιήσει μία καταδυτική επιχείρηση έχοντας επιστρατεύσει την πλέον υψηλή υποθαλάσσια τεχνολογία της εποχής , το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό αποφασίζει ότι δεν είναι συμφέρουσα η ανάσυρση  του ναυαγίου και δίνει εντολή να σταματήσουν όλες οι έρευνες.
       Μισό αιώνα μετά, η ελληνική ομάδα επιδίδεται σε εκτενή χαρτογράφηση του βυθισμένου υποβρυχίου, εκτελώντας πάνω από 70 καταδύσεις, διάρκειας 90΄ η κάθε μία – μαζί με τις στάσεις αποσυμπίεσης. Για να «φωτίσει» όλες τις πτυχές της ιστορίας του, αξιοποιεί ακόμα και βαθυσκάφος. Κ.Θ : « Ο πυργίσκος του υποβρυχίου ξεπροβάλει επιβλητικός «ντυμένος» στις  γκριζοπράσινες αποχρώσεις του βυθού. Διακρίνονται το αντιαεροπορικό πυροβόλο του, τα περισκόπια του που είναι κατεβασμένα και η ανθρωποθυρίδα που είναι ανοικτή. Ευρήματα που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το υποβρύχιο βρισκόταν στην επιφάνεια όταν έπεσε σε νάρκη. Μέσα στην ανθρωποθυρίδα του πυργίσκου ξεχωρίζει η σκάλα που οδηγεί στη γέφυρα του υποβρυχίου. Όλες οι άλλες ανθρωποθυρίδες είναι κλειστές όπως και οι τορπιλοσωλήνες. Το υποβρύχιο ήταν οπλισμένο με 15 τορπίλες και εφοδιασμένο με 169 τόνους πετρελαίου μεγάλη ποσότητα του οποίου είναι ακόμα εγκλωβισμένη στις δεξαμενές. Ακόμα και σήμερα το «πληγωμένο» υποβρύχιο -ανάλογα με τον καιρό – «αιμορραγεί» στέλνοντας στην επιφάνεια κηλίδες  πετρελαιοειδών, σημάδι ότι κάτι κρύβει εκεί ο βυθός … Πλησιάζοντας στην δεξιά πλευρά της πρύμνης παρατηρούμε ένα περίεργο εξωτερικό τμήμα σαν πρόσθετη δεξαμενή, το οποίο δεν υπάρχει στα σχέδια του U 133 … η ύπαρξή του μας προβληματίζει … άλλο ένα στοιχείο προς «αποκρυπτογράφηση» … Οι θαλάσσιοι μικροοργανισμοί έχουν σχηματίσει ένα παχύ σκουρόχρωμο στρώμα πάνω στο σκαρί του ναυαγίου. Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του και η ξύλινη επένδυση του καταστρώματος δεν υπάρχει πλέον. Στο σημείο αυτό φαίνονται οι σωληνώσεις του υποβρυχίου. Στο λασπώδη βυθό γύρω από τα συντρίμμια κείτονται δύο τορπίλες  και η άγκυρα που  έχει αποκολληθεί από την καδένα και το όκι του σκάφους…συμβολικό εύρημα αφού το  U 133 έχει ρίξει πλέον άγκυρα για πάντα στην υγρή αγκαλιά του Σαρωνικού …» Η υποβρύχια έρευνα στο U 133 δεν φέρνει στο φως μόνο εικόνες από το ναυάγιο στο βυθό αλλά και μία πολύ σημαντική ανακάλυψη που ανατρέπει την επίσημη εκδοχή για τη βύθιση του γερμανικού υποβρυχίου. Κ.Θ : « Καθώς περιπλανόμαστε στα υποθαλάσσια μονοπάτια της ιστορίας κάτι κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, σε μικρή απόσταση από το ναυάγιο. Πλησιάζουμε κοντά και διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για το αγκυροβόλιο της νάρκης που βύθισε το υποβρύχιο. Οι Γερμανοί πίστευαν ότι το U 133 διείσδυσε κατά λάθος στο γερμανικό ναρκοπέδιο και κατά συνέπεια βυθίστηκε από γερμανική νάρκη. Το συγκεκριμένο αγκυροβόλιο όμως παραπέμπει στη «νάρκη Μωραίτη», μία ΕΛΛΗΝΙΚΗ νάρκη ιδιαίτερα ισχυρή και αποτελεσματική αλλά  άγνωστη μέχρι σήμερα στους περισσότερους από εμάς ! » Η ιστορική έρευνα επιβεβαιώνει τις υποψίες μας. Σύμφωνα με την απόρρητη διαταγή Κ 27/4332 του Γ.Ε.Ν. στις 23 Αυγούστου του 1940, κοινοποιήθηκε σχέδιο ποντίσεως ναρκοπεδίου στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ναυάγιο. Την ημέρα της κηρύξεως του πολέμου δόθηκε από το Γ.Ε.Ν. το εκτελεστικό σήμα της παραπάνω διαταγής για την πόντιση του ελληνικού ναρκοπεδίου. Τη νύχτα της 29ης προς την 30η Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η πόντιση του ναρκοπεδίου με νάρκες Vickers και Μοραΐτη, από τα αντιτορπιλικά ΠΑΝΘΗΡ, ΑΕΤΟΣ, ΙΕΡΑΞ και ΥΔΡΑ υπό την προστασία των αντιτορπιλικών Β.ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΛΕΩΝ και ΣΠΕΤΣΕΣ. http://www.theabyss.gr/gallery/displayimage.php?album=lastupby&cat=0&pos=85 Το U 133 λοιπόν, για άγνωστο λόγο παρέκκλινε από την προκαθορισμένη του πορεία και μπήκε στο ελληνικό ναρκοπέδιο – τη θέση του οποίου οι Γερμανοί γνώριζαν – με αποτέλεσμα να προσκρούσει σε νάρκη Μωραίτη και να βυθιστεί. Το γερμανικό ναρκοπέδιο στο οποίο υποστήριξαν οι Γερμανοί ότι έπεσε το U 133 βρίσκεται κοντά  στο ελληνικό ναρκοπέδιο. Το ναυάγιο του γερμανικού υποβρυχίου όμως βρίσκεται μέσα στις συντεταγμένες του ελληνικού ναρκοπεδίου. Έτσι, η βύθιση του U 133 προστίθεται στις επιτυχίες του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ! Αυτή τη φορά μαζί με τους δύτες, αναδύθηκε και μία ιστορική αλήθεια για το μοιραίο ταξίδι του U 133 … Η υποθαλάσσια έρευνα έχει ολοκληρωθεί και η ομάδα εγκαταλείπει το σκοτεινό ναυάγιο γεμάτη από εικόνες και χρώματα μιας άλλης εποχής …
Το U133λίγο πριν αναχωρήσει από το ναύσταθμο της Σαλαμίνας
Σύμφωνα δε, με τα αρχεία της Διοίκησης Ναρκαλιείας του Πολεμικού μας Ναυτικού οι Γερμανοί δεν κατήργησαν το ελληνικό ναρκοπέδιο. Το διατήρησαν και τοποθέτησαν παράλληλα προς αυτό δικά τους ναρκοπέδια, πριν και μετά το ελληνικό. Άρα το ελληνικό ναρκοπέδιο υπήρχε την ημέρα της βύθισης του U 133 και σύμφωνα με τις συντεταγμένες του ναυαγίου το γερμανικό υποβρύχιο βρίσκεται μέσα σ’αυτό. Άλλη μία απόδειξη της ύπαρξης ελληνικού ναρκοπεδίου στην συγκεκριμένη περιοχή, είναι το ναυάγιο του Ρ/Κ ΜΙΜΗΣ που η ομάδα μας εντόπισε κοντά στο U 133.  Το Ρ/Κ ΜΙΜΗΣ βυθίστηκε στις 28 Μαρτίου του 1941 μετά από πρόσκρουση σε νάρκη Μωραίτη και σκοτώθηκαν 23 από τους 27 επιβαίνοντες σε αυτό.
qweq2344565656dv7.th
Το κατάστρωμα
qweqrtyteq0.th
Ο πυργίσκος του U133
    Η ιστορία του U-133 είναι σε γενικές γραμμές γνωστή στην καταδυτική κοινότητα από κάποιες δημοσιεύσεις που έγιναν από τους λίγους δύτες που έχουν επισκεφθεί το ναυάγιο του στον Σαρωνικό κόλπο.Το ναυάγιο του υποβρυχίου  το ανακάλυψε και το καταδύθηκε πρώτος ο Στάθης Μπαραμάτης το 1986, συνεπικουρούμενος από τον Θεόφιλο Κλήμη δυο επαγγελματίες δύτες,οι οποίοι και παρατήρησαν μια κηλίδα πετρελαίου στην επιφάνεια και καταδύθηκαν για να δουν από που προέρχεται.Το αποτέλεσμα ήταν να βρουν ένα άγνωστο υποβρύχιο το όποιο δεν μπόρεσαν ποτέ να ταυτοποιήσουν καθώς ο ένας έφυγε αργότερα από την ζωή και ο άλλος παραμένει καθηλωμένος από την νόσο των δυτών από άλλη κατάδυση του.Τα μυστήρια σε σχέση με την αίτια βύθισης του και του χαμού των 45 ανδρών του πληρώματος του όμως παραμένουν μέχρι σήμερα,αφού  προσέκρουσε σε νάρκη,γνωστού ναρκοπεδίου και ενώ τα ανθυποβρυχιακά δίχτυα προστασίας του Σαρωνικού κόλπου είχαν ανοίξει για να διέλθει. Ήταν ατύχημα ή σαμποτάζ; Η υποβρυχια ερευνα απεδειξε ότι το υποβρύχιο προσέκρουσε όντως σε νάρκη, οπότε το μόνο πιθανό σαμποτάζ θα ήταν στα όργανα  πλοήγησης.
         Το 1994 καταδυτική ομάδα μας κατάφερε να εντοπίσει και να ταυτοποιήσει  το ναυάγιο στο βυθό του Σαρωνικού.Το U-133 κλάσης VIIC υποβρύχιο του Γερμανικου ναυτικου είχε χαθεί αύτανδρο στις 14 Μαρτίου 1942 στα -78 μέτρα βάθος, πολύ κοντά στη ναυτική βάση της Σαλαμίνας, απ'όπου έφυγε για το τελευταίο ταξίδι του για μια έως και σήμερα μυστική αποστολή.
u133uw3kw1.th
        Το ναυάγιο είναι σπασμένο σε δύο κομμάτια, γεγονός που οφείλεται στην έκρηξη της νάρκης που το χτύπησε στη δεξιά πλευρά  προκαλώντας την πλήρη διάρρηξη περίπου 15 μέτρων της πλώρης από το υπόλοιπο του κήτος του υποβρυχίου. Το σπασμένο κομμάτι ήταν το πρώτο που άγγιξε τον βυθό της θάλασσας σε όρθια θέση, ενώ το υπόλοιπο σκαρί του υποβρυχίου έπεσε πάνω του, με την πρύμνη να "κάθεται" πάνω από την πλώρη δημιουργώντας μια γωνία 90 μοιρών. Το κύριο μέρος της γάστρας "κάθεται" στο βυθό της θάλασσας με την αριστερή πλευρά,ενώ πετρέλαιο συνεχίζει να διαφεύγει από τις δεξαμενές καυσίμων.Το  πυροβόλο των 88 χιλιοστών είναι ακόμα εκεί,όπως και τα αντιαεροπορικά του,τα περισκόπια είναι κατεβασμένα, καθώς ήταν στην επιφάνεια όταν χτύπησε την νάρκη. Η καταπακτή του πύργου είναι ανοιχτή, και από εκεί μπορέσαμε να δούμε την σκάλα που οδηγεί στο κέντρο ελέγχου.Η άθικτη κατάσταση της πρύμνης μας οδηγεί στην πεποίθηση ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα  να υπάρχουν στεγανά σημεία στο πρυμναίο τμήμα.Ο πύργος καλύπτεται με δίχτυα κάτι που κάνει την προσέγγιση πολύ δύσκολη.Δυο τορπίλες βρίσκονται στο βυθό της θάλασσας,μπροστά στην πλώρη και ήταν πιθανότατα αποθηκευμένες στο εξωτερικό κατάστρωμα.Μια κατάδυση μικτών αέριων με μεγάλο βαθμό δυσκολίας τόσο λόγω της κατάστασης του ναυαγίου όσο και της θέσης του μέσα στον δίαυλο ναυσιπλοΐας και των υποβρυχίων ρευμάτων
στην περιοχή.

Αριστοτέλης Ζερβούδης
PADI Divemaster
Sea Breaze Technical Diving Facility
Ένα ντοκυμαντέρ για την εταιρεία που κατασκεύαζε τις νάρκες Μωραΐτη μπορείτε να δείτε εδώ
ΠΗΓΕΣ  http://www.seabreaze.gr




Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΤΕΣ ΤΗΣ 173 ΜΑ/ΤΠ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ ΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ ΣΤΗΝ ΠΕΔΙΑΔΑ ΤΗΣ ΜΕΣΑΟΡΙΑΣ


                Η 173 ΜΑ/ΤΠ συγκροτήθηκε στις 16 Ιουνίου 1964 και στρατοπέδευε αρχικά στο στρατόπεδο "Γρηγόρη Αυξεντίου" στην Αμμόχωστο. Στην μοίρα διατέθηκαν δεκαοχτώ αντιαρματικά πυροβόλα των 6 λιβρών και πέντε αντιαεροπορικά πολυβόλα των 12,7 χιλιοστών για την αντιαεροπορική άμυνα. Τα πυροβόλα παραχωρήθηκαν από τον ΕΣ, τύπου Μ-1, αποτελούσαν την αμερικανική έκδοση του βρετανικού QF 6 pdr, του οποίου η παραγωγή ξεκίνησε το 1940. Τα πυροβόλα αυτά ήταν διαμετρήματος 57 χιλ και το βεληνεκές τους ήταν περίπου 4,5 χλμ. Το 1972 η 173 ΜΑ/ΤΠ μεταστάθμευσε στο στρατόπεδο "Ανδρέα Δημητρίου" στην περιοχή Καραόλου της επαρχίας Αμμοχώστου. Η Μοίρα αποτελείτο από τρεις πυροβολαρχίες βολής των έξη σωλήνων, ενώ ο ουλαμός ελαφρού Α/Α πυροβολικού διέθετε πέντε τετράδυμα Μ55. Κύριος ρόλος της μοίρας ήταν η επάκτια άμυνα και γιαυτό η έδρα της ήταν σε περιοχή που αναμενόταν αποβατική ενέργεια. Διοικητής της Μοίρας κατά την έναρξη της Τουρκικής εισβολής ήταν ο αντισυνταγματάρχης πυροβολικού Χατζηδάκης Εμμανουήλ.
Περιοχή δράσης της Μοίρας
   
                        Η μοίρα τελούσε τότε υπό διοίκηση της Ι ΑΤΔ που έδρευε στην Αμμόχωστο και η αποστολή της περιελάμβανε την υποστήριξη της αμυντικής προσπάθειας της Ι ΑΤΔ σε περίπτωση τουρκικής απόβασης στον κόλπο Αμμόχωστου αλλά και την υποστήριξη με πυρά της τακτικής διοίκησης στην ενέργεια για εξάλειψη του τουρκοκυπριακού θύλακα Αμμοχώστου.
                     Κατά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής η μοίρα υποστήριζε με τα πυρά της τον αγώνα της Ι ΑΤΔ, του 201 ΤΠ και του 386 ΤΕ στις επιθέσεις κατά του Σακκάρια, του Καραόλου αλλά και του τουρκοκυπριακού θύλακα εντός των τειχών της Αμμοχώστου. Η μοίρα κατάφερε με άμεσες βολές ευθυτενούς τροχιάς συντριπτικά πλήγματα στην άμυνα των πιο πάνω θυλάκων και η συμβολή της στην εκκαθάριση των θυλάκων Σακκάρια και Καραόλου ήταν ουσιαστική.
                   Οι εύστοχες βολές της μοίρας κατά του τουρκοκυπριακού θύλακα εντός των μεσαιωνικών τειχών της Αμμοχώστου, ανάγκασε τους τουρκοκύπριους που βρίσκονταν στον θύλακα να ζητήσουν δύο φορές την παράδοσή του. Δυστυχώς και παρόλο που ήταν φανερό ότι οι ενέργειες αυτές των τουρκοκύπριων αποσκοπούσαν στο να κερδίσουν χρόνο, εντούτοις οι στρατιωτικές αρχές της πόλης είχαν παραπλανηθεί διατάσσοντας κατάπαυση των πυρών της μοίρας, με αποτέλεσμα ο θύλακας να μην εξαλειφθεί και οι μετέπειτα συνέπειες για την πόλη της Αμμοχώστου ήταν καταστροφικές.
           
Το πυροβόλο Μ1 57mm
Λόγω των επιτυχών βολών της η μοίρα κατά το τριήμερο αυτό δεχόταν καθημερινά αεροπορικές προσβολές. Κατά την αεροπορική προσβολή που πραγματοποιήθηκε στις 15:30 της 22 Ιουλίου 1974, μισή ώρα πριν την έναρξη της ανακωχής, έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι ο διοικητής της μοίρας Αντισυνταγματάρχης Χατζηδάκης Εμμανουήλ, ο δόκιμος έφεδρος αξιωματικός   Χατζηπροκοπίου Σώτος και ο αρχιλοχίας Κατσάνος Ευάγγελος, όταν ρουκέτα τουρκικού αεροσκάφους έπληξε το παρατηρητήριο της μοίρας στην περιοχή Καραόλου.
               Κατά την δεύτερη φάση της Τουρκικής εισβολής η μοίρα με διοικητή τον Τχη Κυριαζή Νικόλαο συμμετείχε με δύο πυροβολαρχίες στην αντιαρματική άμυνα του τομέα Μιας Μιλιάς - Νέου Χωριού Κυθρέας - Παλαικύθρου, στην προσπάθεια ανακοπής της προσπέλασης των τουρκικών αρμάτων προς την Αμμόχωστο. Οι δύο πυροβολαρχίες είχαν ταχθεί στην περιοχή Μιας Μηλιάς. Η τρίτη πυροβολαρχία της μοίρας τάχθηκε στην περιοχή μεταξύ Στύλλων και της εισόδου της πόλεως της Αμμόχωστου.
     Οι πυροβολητές της μοίρας, αν και γνώριζαν ότι τα βλήματα 6 λιβρών των πυροβόλων τους σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσαν να καταστρέψουν την εμπρόσθια θωράκιση των τουρκικών αρμάτων, παρέμειναν ακλόνητοι στις θέσεις τους εκτελώντας βολές κατά αυτών, των τεθωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού και ακάλυπτου πεζικού.
Ταγμένο για βολή κάπου στην έρημο, περιμένοντας τα άρματα του Africa Corp
   Χρυσές σελίδες δόξας και αυτοθυσίας έγραψαν στην περιοχή Μιας Μηλιάς την 14η Αυγούστου 1974 οι πυροβολητές της 173 ΜΑ/ΤΠ, μαχόμενοι και πίπτοντες επί των πυροβόλων τους στις θέσεις άμυνας τους και έκτοτε αποτελούν λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση για την ιστορία της Κύπρου, αντάξιο των Αγωνιστών του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι κατά την επική λεωνίδια μάχη της 20ης Μαίου 1825. Κατά την μάχη Μια Μηλιά η μοίρα απώλεσε εννέα από τα δώδεκα πυροβόλα που είχαν ταχθεί στην περιοχή.
           Μετά την κατάρρευση του μετώπου στην περιοχή, την 14η Αυγούστου 1974, τα άλλα τρία πυροβόλα απεγκλωβίστηκαν και οπισθοχώρησαν στην περιοχή Μαραθόβουνου και ακολούθως στην περιοχή Στύλλων, όπου ήταν ταγμένη η άλλη πυροβολαρχία της μοίρας. Από την περιοχή Στύλλων η μοίρα εκτέλεσε βολές κατά των προελαυόντων τουρκικών αρμάτων και ακολούθως τη 15η Αυγούστου 1974 υποχώρησε προς την περιοχή της εισόδου της πόλεως της Αμμοχώστου. Από τον χώρο τάξεως της η μοίρα εκτέλεσε βολές κατά των τούρκικων δυνάμεων και ακολούθως μέσω Δερύνειας υποχώρησε προς την περιοχή της επαρχίας Λάρνακας.
        Μετά την κατάπαυση του πυρός τα εναπομείναντα πυροβόλα της Μοίρας εντάχθηκαν στην οργανική Δύναμη της 190 ΜΑ/ΤΠ μέχρι και την οριστική απόσυρσή τους στις 2 Απριλίου 1982.
         Στις επιχειρήσεις για την απόκρουση της Τουρκικής Εισβολής η μοίρα είχε δώσει πέντε ηρωικά πεσόντες αξιωματικούς και οπλίτες και εικοσιένα αγνοούμενους.

Ηρωικά πεσόντες:
Ανχης     Χατζηδάκης Εμμανουήλ
ΔΕΑ       Χατζηπροκοπίου Σώτος
Ανθστής Κατσάνος Ευάγγελος
Στρτης    Ελευθερίου Ανδρέας
Στρτης    Παναγιώτου Παναγιώτης

Αγνοούμενοι της 173 ΜΑ/ΤΠ στο πεδίο της τιμής:
Λοχίας   Αντωνίου Στέλιος
Στρτης   Ανδρέα Μαγιά Παναγιώτης
Στρτης   Βασιλείου Σέριος
Στρτης   Βασιλόπουλος Μηνάς
Στρτης   Βερεής Πιερής
Στρτης   Γιαννή Γεώργιος
Στρτης   Γιαννίκου Ιωάννης
Στρτης   Θεοδούλου Μιχαλάκης
Στρτης   Ιωαννίδης Ευέλθων
Στρτης   Κκολιάς Βασίλειος
Στρτης   Μάρκου Κιλέ Γιασουμής
Στρτης   Μασιάς Δημητράκης
Στρτης   Νεοχωρίτης Σταύρος
Στρτης   Νικοδήμου Χριστάκης
Στρτης   Νικολάου Γρηγόριος
Στρτης   Νικολεττής Παναγιώτης
Στρτης   Ορφανίδης Στυλιανός
Στρτης   Ορφανού Θεοφάνης
Στρτης   Σταύρου Δημήτριος
Στρτης   Σταύρου Σταύρος
Στρτης   Σωκράτους Ιωακείμ Λοΐζος


                      ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ  

  
   Ο Εμμανουήλ Χατζηδάκης γεννήθηκε το 1927 στο Καλάμιον Χανίων. Στις 15 Μαρτίου 1947 μπήκε  στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε την 3η Μαρτίου 1949 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού.
     Κατατάχθηκε στο Πεζικό και συγκεκριμένα στο 564 ΤΠ στην περιοχή Βίτσι. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του Γράμμου- Βίτσι, όπου και τραυματίστηκε στις 25 Ιουνίου 1949. Την 17η Απριλίου 1950 μετατάχθηκε στο Πυροβολικό.
      Φοίτησε σε όλα τα προβλεπόμενα Σχολεία του Πυροβολικού, στη Σχολή Αεροπορίας Στρατού, στη Σχολή Στατιστικής και στη Σχολή Πυροβολικού Δυτικής Γερμανίας. Υπηρέτησε σε πολλές Μονάδες του Ελληνικού Στρατού και διετέλεσε Διοικητής της 149ΜΜΒΠ.
      Την 8η Σεπτεμβρίου 1973 μετατέθηκε στην Κύπρο και ανέλαβε τη διοίκηση της 173 Μοίρας Αντιαρματικού Πυροβολικού (173ΜΑ/ΤΠ) με έδρα το στρατόπεδο "Ανδρέα Δημητρίου"στον Καράολο Αμμοχώστου. Η μοίρα κατά την Α' Φάση της εισβολής υποστήριξε με πυρά τις Μονάδες που ενεργούσαν κατά των Τουρκικών θυλάκων της περιοχής Αμμοχώστου, ενώ ταυτόχρονα δεχόταν τον ανελέητο βομβαρδισμό της τουρκικής αεροπορίας. Στις 22 Ιουλίου περί την 15:30 ώρα τα τουρκικά αεροπλάνα βομβάρδισαν εκ νέου τις θέσεις της μοίρας, με αποτέλεσμα να φονευθούν ο Διοικητής Αν/χης Εμμανουήλ Χατζηδάκης, ο Ανθ/στης Ευάγγελος Κατσάνος, και ο δόκιμος έφεδρος αξιωματικός Σώτος Χατζηπροκοπίου. Οι τρεις θανόντες αξιωματικοί τάφηκαν στις 29 Ιουλίου στο νεκροταφείο Σταυρός Αμμοχώστου.
     
  Τιμήθηκε με τα πιο κάτω παράσημα και μετάλλια:
          Μετάλλιο Στατιωτικής Αξίας Δ' Τάξεως
          Χρυσός  Σταυρός Β' Τάξεως του Τάγματος Φοίνικος
          Χρυσός Σταυρός Β' Τάξεως του Τάγματος Γεωργίου Α'
          Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Γ' Τάξεως
          Σταυρός ταξιαρχιών Τάγματος του Φοίνικος



Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΑΝΤΙΝΑΚΗΣ:
        'Δεν θέλω να διαγραφεί τίποτα από τη μνήμη μου'.Ο  23χρονος τότε, Γιάννης Νταντινάκης από τον Δραπανιά Κισάμου, βρέθηκε στην Κύπρο το ξημερώματα του Πάσχα του 1974. Η 173 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού που ήταν η μονάδα του, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα και ο ίδιος, ως αρχηγός Στοιχείου, έζησε από πολύ κοντά τα δραματικά γεγονότα της τουρκικής εισβολής.
'Στην Κύπρο πήγα το Μεγάλο Σάββατο το 1974 ξημερώνοντας Κυριακή του Πάσχα και κατευθύνθηκα στη Μονάδα μου στην Αμμόχωστο, την 173 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού.
Εκεί για καλή μου τύχη είχα διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Πυροβολικού Εμμανουήλ Χατζηδάκη που ήταν από το Καλάμι. Στην Κύπρο κάθισα συνολικά 13 μήνες', θυμάται 38 μετά ο 61χρονος σήμερα, Γιάννης Νταντινάκης, ενώ αναφερόμενος στις ημέρες της εισβολής, η σκέψη του τρέχει στον θάνατο των συμπολεμιστών του. 
           'Αυτό που μου έχει μείνει από εκείνες τις ημέρες είναι ο θάνατος του διοικητή μου που συνέβη μισή ώρα πριν ξεκινήσει η εκεχειρία στην πρώτη φάση του πολέμου. Όπως λένε πολλοί, και το πιστεύω κι εγώ, αν ζούσε ο Χατζηδάκης, την Αμμόχωστο δεν θα την έπαιρναν οι Τούρκοι. Οχι επειδή ήταν πατριώτης μας αλλά ήταν άντρας και παλικάρι', σημειώνει ο κ. Νταντινάκης γυρίζοντας πίσω τον χρόνο. 'Εγώ ήμουν επιλοχίας στην Α' Πυροβολαρχία η οποία έμεινε για να υπερασπίσει το στρατόπεδο που βρισκόταν έξω από την Αμμόχωστο. Στην παλιά Αμμόχωστο κατοικούσαν τουρκοκύπριοι και δίπλα από το στρατόπεδο, από τη νότια και τη δυτική πλευρά, υπήρχαν τούρκικες συνοικίες. Οι Τούρκοι λοιπόν είχαν ανοίξει ορύγματα. Μόλις πήγαμε εμείς κατά μήκος του στρατοπέδου άρχισαν να μας χτυπάνε από σπίτια και από τα ορύγματα. Καταφέραμε να τους διώξουμε και οδηγήθηκαν μετά σε πολυκατοικίες. Θυμάμαι πως ακούγαμε τις σφαίρες να χτυπάνε δίπλα μας.
           Δεν θα ξεχάσω τον πυροβολισμό που έπεσε και σκότωσε ένα Κύπριο πολυ κοντά σε εμάς. Αναρωτιόμουν πότε θα έρθει η σειρά μου ή του διπλανού μου. Θυμάμαι επίσης πως ήρθε ο διοικητής κάποια στιγμή με το όπλο, πήγαινε μπροστά και έκανε πυρ και κίνηση κι από πίσω πήγαιναν οι φαντάροι'.

                                'ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΗΜΑΔΕΨΕ'
         Η ανδρεία του διοικητή αλλά και ο τραγικός θάνατος που βρήκε στο πεδίο της μάχης σημάδεψαν τον Γιάννη Νταντινάκη ο οποίος περιέγραψε στις 'διαδρομές' το συγκεκριμένο γεγονός: 'Ηρθε η τρίτη ημέρα που θα γινόταν εκεχειρία και ο διοικητής βγήκε από το στρατόπεδο να πάει να δει τι γίνεται στη Β' Πυροβολαρχία που ήταν κατά μήκος του δρόμου που πήγαινε για Καρπασία. Στην πάνω μεριά του δρόμου ήταν ένα Αγγλικό σχολείο το οποίο είχε ένα αντιαεροπορικό. Οι Τούρκοι πέταγαν και έριχναν από ψηλά. Εμείς είδαμε το αεροπλάνο που χτύπησε τον διοικητή να κάνει βύθιση, να ρίχνει και να φεύγει. Ο Χατζηδάκης επειδή ήταν εκτεθειμένος, προσπάθησε να καλυφθεί και είχε προλάβει να βάλει το τζιπ κάτω από ένα σπίτι. Η βόμβα όμως έπεσε στο κέντρο του σπιτιού. Μαζί του σκοτώθηκαν ένας Κύπριος ανθυπολοχαγός και ένα Έλληνας ανθυπασπιστής ενώ τραυματίστηκε ο οδηγός ο οποίος δεν γνωρίζω αν ζει σήμερα. Όσοι σκοτώθηκαν απανθρακώθηκαν και τον διοικητή τον αναγνώρισαν από μια πουλάδα που είχε, επειδή είχε κάνει και στην Αεροπορία Στρατού. Μετά ακούστηκε, αλλά εγώ δεν το είδα και δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, ότι τον πιλότο του αεροπλάνου τον έπιασαν και ήταν Εγγλέζος. Κακά τα ψέματα, οι Αγγλοι βοηθήσαν τους Τούρκους'. 
         Ρωτήσαμε τον κ. Νταντινάκη αν έχει επιστρέψει από τότε στην Κύπρο. 'Από τότε έχω πάει μόνο μια φορά. Οι σκέψεις γύρισαν στα παλιά αλλά δεν βρεθήκαμε κοντά στην περιοχή που είχαν γίνει τα γεγονότα. Θυμάμαι ότι είχαμε αφήσει τα πράγματα νομίζοντας ότι θα ξαναγυρίσουμε...', μας απαντά, ενώ στο ερώτημα αν υπάρχει κάτι που θέλει να ξεχάσει από εκείνες τις ημέρες, μας λέει κατηγορηματικά: 'Δεν υπάρχει τίποτα να ξεχάσω. Δεν θέλω να διαγραφεί τίποτα'.



                  Η ΑΝΑΝΔΡΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ


                           ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ

     
Τα ιερά οστά ενός ακόμα Ήρωα πυροβολητή δέχτηκε η γη της Ελεύθερης Κύπρου. Η κηδεία του Ήρωα πυροβολητή της 173 ΜΑ/ΤΠ, Νικοδήμου Χριστάκη από τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας τελέστηκε το Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009, από τον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά στον Άγιο Αθανάσιο Λεμεσού. Τα οστά αποδόθηκαν στους οικείους του το πρωί της ίδιας ημέρας και ενταφιάσθηκαν το μεσημέρι στο κοιμητήριο Σφαλαγγιώτισσας.
       Στη κηδεία παρέστη και εκφώνησε επικήδειο ομιλία ο έντιμος Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων κος Νίκος Νικολαίδης. Της επικήδειου ακολουθίας προέστη ο Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος Αμαθούντος κος Νικόλαος. Στη κηδεία παρέστησαν εκπρόσωποι κοινοβουλευτικών κομμάτων, δήμαρχοι και τοπικοί παράγοντες, εκπρόσωποι προσφυγικών και τοπικών σωματείων και οργανώσεων αριθμός συμπολεμιστών του Ήρωα και πλήθος κόσμου. Επικήδειους ομιλίες εκφώνησαν επίσης, ο Κοινοτάρχης Αγίου Γεωργίου Κερύνειας και αδελφότεκνος του Ήρωα.
         Ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Εφέδρων Πυροβολικού εκπροσωπήθηκε στη κηδεία από τον πρόεδρο κύριο Κώστα Δράκο ο οποίος κατέθεσε στεφάνι εκ μέρους του Συνδέσμου.
Ρίγη συγκίνησης προκλήθηκαν στους παρευρισκομένους στο χώρο του κοιμητηρίου Σφαλαγγιώτισσας κατά τη παράδοση των σημαιών που κάλυπταν το φέρετρο προς τον αδελφό του Ήρωα από Αξιωματικό της Εθνικής Φρουράς.
         Ο Ήρωας Νικοδήμου Χριστάκης, γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας στις 17 Σεπτεμβρίου 1955. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του και μετά την αποφοίτηση του επέλεξε να ριχτεί στο μόχθο της εργασίας δουλεύοντας στις οικοδομές. Κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά τον Ιανουάριο του 1973 και αφού υπέστη τη βασική εκπαίδευση στο ΚΕΝ Καραόλου, εντάχθηκε στην 173 Μοίρα Αντιαρματικού Πυροβολικού η οποία έδρευε στο Καράολο . Με την εκδήλωση της Τουρκικής Εισβολής στις 20 Ιουλίου 1974, η Μοίρα κινήθηκε προς το χώρο τάξεως της στη περιοχή Αμμοχώστου από όπου εκτέλεσε βολές κατά της εντός των τειχών πόλεως.
Την 14η Αυγούστου 1974, η Μοίρα τάχθηκε στη περιοχή Μιας-Μηλιάς Παλαικύθρου σε μια προσπάθεια για ανακοπή της προέλασης των Τουρκικών Αρμάτων προς την Αμμόχωστο.
Μετά τη διάσπαση του μετώπου στη περιοχή από τα Τουρκικά Άρματα, παρατηρήθηκε αναδίπλωση της Μοίρας με αποτέλεσμα αριθμός στρατιωτών της να εγκλωβισθεί και να αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους. Μεταξύ αυτών και ο Χριστάκης Νικοδήμου, ο οποίος αφού πιάστηκε αιχμάλωτος, εκτελέστηκε στη περιοχή του Τουρκοκυπριακού χωριού Τζίαος.Τα οστά του βρέθηκαν σε πηγάδι στη περιοχή Τζιάους και αναγνωρίστηκαν με τη μέθοδο του DNA.


Ευχαριστώ θερμά την κ. Δώρα    Χατζηδάκη (θυγατέρα του αείμνηστου Εμμανουήλ Χατζηδάκη) για την παροχή έντυπου και φωτογραφικού υλικού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: http://www.pyrovolitis.org.cy
http://www.haniotika-nea.gr

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΔΕΛΦΙΝ

   



ΤΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΔΕΛΦΙΝ
         Το πρώτο μάχιμο υποβρύχιο του ελληνικού στόλου, που διεκδίκησε μια παγκόσμια πρωτιά. Στις 9 Δεκεμβρίου 1912 έγινε το πρώτο υποβρύχιο στην παγκόσμια ναυτική ιστορία που εκτόξευσε τορπίλη κατά εχθρικού πολεμικού πλοίου και συγκεκριμένα του τουρκικού καταδρομικού «Μετζηδιέ» (Medjidieh), στο πλαίσιο του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Αν και η βολή ήταν αποτυχημένη, το «Δελφίν» έγραψε ιστορία.
         H ναυπήγηση του Δελφίν ήταν αποτέλεσμα της αναδιοργάνωσης του ελληνικού στρατεύματος, που ακολούθησε το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή (15 Αυγούστου 1909) και ήταν ένα από τα κύρια αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου υπό τον Συνταγματάρχη Νικόλαου Ζορμπά. Η παραγγελία για τη ναυπήγηση του πρώτου ελληνικού καταδυομένου (λέξη της εποχής για το υποβρύχιο) δόθηκε από την κυβέρνηση Δραγούμη στα γαλλικά ναυπηγεία Schneider τον Σεπτέμβριο του 1910. Η ναυπήγησή του άρχισε το 1911 και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1912. Η παραλαβή του «Δελφίν» έγινε στις 21 Αυγούστου 1912 στον ναύσταθμο της Τουλόν από τον πλωτάρχη Στέφανο Παπαρρηγόπουλο, που ήταν και ο πρώτος κυβερνήτης του. Το «Δελφίν», υποβρύχιο τύπου «Λομπέφ», είχε εκτόπισμα 310/450 τόνων, ανέπτυσσε ταχύτητα 8.5/13 κόμβων και ο οπλισμός του αποτελείτο από 4 εκτοξευτήρες τορπιλών των 45 εκ. εξωτερικά του σκάφους κάτω από το ξύλινο κατάστρωμα. Είχε πλήρωμα 18 ανδρών.
         Αμέσως μετά την παραλαβή του άρχισε η εντατική εκπαίδευση του πληρώματος υπό την επίβλεψη Γάλλων αξιωματικών. Είχαν γίνει έντεκα καταδύσεις, όταν ο κυβερνήτης του πήρε διαταγή να αποπλεύσει από την Τουλόν για τον Πειραιά, καθώς ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος βρισκόταν επί θύρες. Το υποβρύχιο άφησε τη Γαλλία στις 16 Σεπτεμβρίου με κατεύθυνση την Κέρκυρα, όπου έφθασε στις 21 Σεπτεμβρίου. Δεν έμεινε παρά λίγες ώρες στο νησί των Φαιάκων, όσο χρειάστηκε για να ανεφοδιαστεί. Την επομένη, 22 Σεπτεμβρίου 1912, κατέπλευσε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής.
       Την επομένη η εφημερίδα Εμπρός έγραψε για το νέο απόκτημα του Πολεμικού Ναυτικού: «Το σχήμα του Δελφίνος είναι ακριβώς σχήμα μετάλλινου τεραστίου πούρου, χρώματος βαθυκυάνου, μήκους ολίγον μικρότερον των τορπιλοβόλων μας. Επί του καταστρώματος του, επίσης καμπυλοειδούς, έχει μόνο δύο κοντούς ιστούς, μίαν μικράν γέφυραν δια τον κυβερνήτην του και στερείται τελείως καπνοδόχου. Κατά την κατάδυσίν του, γέφυρα και ιστοί εξαφανίζονται τελείως υπό το ύδωρ». Στις 4 Οκτωβρίου 1912 ξέσπασε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος και στις 19 Οκτωβρίου το Δελφίν απέπλευσε από τον Ναύσταθμο για να ενωθεί με τον υπόλοιπο στόλο που ναυλοχούσε στο Μούδρο της Λήμνου. Τον επόμενο μήνα, η μόνη του δραστηριότητα ήταν κάποιες καταδυτικές ασκήσεις στον κόλπο του Μούδρου και οι συνεχείς επιθεωρήσεις των μηχανών και των συστημάτων του, που παρουσίαζαν προβλήματα. Από τις 20 Νοεμβρίου άρχισε τις περιπολίες, πλέοντας στην επιφάνεια, αλλά και σε κατάδυση, έξω από τα Δαρδανέλια, ενώ τις νύκτες προσορμιζόταν στην Τένεδο.
       Τις πρωινές ώρες της 9ης Δεκεμβρίου 1912 έξι τουρκικά πολεμικά εμφανίστηκαν στο στόμιο των Δαρδανελλίων στην πρώτη έξοδο του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο μετά την ήττα του στη Ναυμαχία της Έλλης στις 3 Δεκεμβρίου. Αμέσως έσπευσαν ισάριθμα ελληνικά πλοία, τα οποία είχαν διαταγή να τα παρενοχλούν από απόσταση μέχρι την άφιξη των θωρηκτών του ελληνικού στόλου με επικεφαλής το Αβέρωφ. Μετά από ένα τέταρτο, τα εχθρικά πλοία στράφηκαν προς νότο με κατεύθυνση προς τα Μαυρονήσια. Όταν φάνηκαν στον ορίζοντα το Δελφίν, που περιπολούσε στην περιοχή, καταδύθηκε και επιχείρησε να τορπιλίσει το Μετζηδιέ από απόσταση 500 μέτρων. Ο τορπιλοβλητικός σωλήνας, όμως, έπαθε αφλογιστία και η τορπίλη έπεσε στο βυθό, δίπλα στο υποβρύχιο, χωρίς να εκραγεί. Τα τουρκικά πλοία πέρασαν πάνω από το Δελφίν χωρίς να το αντιληφθούν.
        Στην προσπάθειά του να επιστρέψει στη βάση του, το ελληνικό υποβρύχιο προσάραξε στα αβαθή των ακτών της Τενέδου. Για να αποκολληθεί αναγκάστηκε να αφήσει τα μολυβένια βάρη ασφαλείας που είχε, πράγμα που έκανε αδύνατη την κατάδυση του. Πλέοντας στην επιφάνεια επέστρεψε στο Μούδρο στις 10 Δεκεμβρίου και δύο ημέρες αργότερα στάλθηκε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας για επισκευές και εκεί έμεινε ως το τέλος του πολέμου.
       Τον Σεπτέμβριο του 1916 το Δελφίν κατασχέθηκε από τους Γάλλους, κατά τη διάρκεια του «Εθνικού Διχασμού». Στο Ναυτικό αποδόθηκε τον Οκτώβριο του 1917, όταν πια είχε επικρατήσει το βενιζελικό «Κίνημα της Εθνικής Άμυνας» και στη νότια Ελλάδα. Όμως, ήταν πια άχρηστο και οποιαδήποτε προσπάθεια αποκατάστασής του ανέφικτη.
                   

                                                 Ο ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΣ

     Ο Maxime Laubeuf ήταν ένας Γάλλος ναυπηγός που έδρασε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1864, στο Poissy, Yvelines, και πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 1939 στις Κάννες, Alpes-Maritimes. Ο Laubeuf ήταν πρωτοπόρος στο σχεδιασμό και την κατασκευή των υποβρυχίων, και ήταν υπεύθυνος για μια σειρά από καινοτομίες. Το έργο του είχε μια βαθιά επίδραση στο σχεδιασμό των υποβρυχίων στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και στις αρχές του εικοστού αιώνα.
     Ο Laubeuf σπούδασε στην Ecole Polytechnique, και μετά την αποφοίτησή του το 1883, εντάχθηκε ENSTA, το σχολείο του γαλλικού στρατού της Marine Engineering.Έγινε βοηθός μηχανικός το 1887, και μηχανικός το 1891. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εργάστηκε στο Βρέστη για την ανάπτυξη των υποβρυχίων και σχεδίασε τα πρώτα σύγχρονα υποβρύχια το 1904. Δύο χρόνια αργότερα, έφυγε από το Ναυτικό για να συνεχίσει τη σχεδίαση και ναυπήγηση υποβρυχίων στον ιδιωτικό τομέα.
    Το 1896, η γαλλική κυβέρνηση οργάνωσε ένα διαγωνισμό για ένα υποβρύχιο αυξημένων δυνατοτήτων.Το σκάφος θα έπρεπε να έχει εκτόπισμα 200 ton, ταχύτητα σε ανάδυση 12 κόμβων και ακτίνα δράσης 100 μιλίων. Ενώ θα έπρεπε να αναπτύσσει ταχύτητα 6 κόμβων και ακτίνα δράσης 10 μίλια σε κατάδυση. Το σχέδιο του  Laubeuf,  Narval, ήταν ο νικητής μεταξύ  29 συμμετεχόντων. 
    Ο Laubeuf καθορίζει ότι για να πλεύσει αποτελεσματικά στην επιφάνεια και σε κατάδυση το υποβρύχιο του θα χρειαστεί δύο ξεχωριστά συστήματα ισχύος. Οι περισσότεροι σχεδιαστές μέχρι τότε είχαν προσπαθήσει να βρουν ένα μικτό σύστημα πρόωσης με μικρή επιτυχία. Η υψηλή  ταχύτητα στην επιφάνεια απαιτούσε   ένα σύστημα με ατμό  ενώ η υποθαλάσσια πρόωση ένα ηλεκτρικό κινητήρα. Επίσης πρώτος αυτός σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη μηχανή ενώ το υποβρύχιο έπλεε στην επιφάνεια για την εκ νέου φόρτιση των μπαταριών. Ο  Laubeuf αντιμετώπισε επίσης το πρόβλημα σταθερότητας που ταλάνιζαν τα υποβρύχια. Το στρογγυλεμένο ανθεκτικό στην πίεση κύτος ήταν μια κακή σχεδίαση για ναυσιπλοΐα, καθιστώντας τα δύσκολο να κυβερνηθούν στην επιφάνεια και ασταθή σε κατάδυση. Η σχεδίαση του Laubeuf είχε διπλό κύτος. Ένα εσωτερικό, με στρογγυλεμένη, ενισχυμένη γάστρα ικανή να αντέξει τις πιέσεις, και ένα εξωτερικό, γάστρα σχήματος βάρκας για να κάνει το σκάφος αξιόπλοον. Με αυτές τις καινοτομίες ο σχεδιασμός των υποβρυχίων έκανε ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Τα σχέδια του Laubeuf υιοθετήθηκαν από τα πολεμικά ναυτικά όλου του κόσμου.   Ο Laubeuf έγινε μέλος της Γαλλικής Ναυτικών Δοκίμων και εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας των Επιστημών το 1920.

                                       ΤΟ ΔΕΛΦΙΝ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
  • ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
    • Ολικό μήκος 49,5μ.
    • Μέγιστο πλάτος 4,5μ.
    • Ύψος 2.7μ.
    • Εκτόπισμα 310 τ. στην επιφάνεια και 465 τ. εν καταδύσει
    • Μεγίστη ταχύτης 13 ν.μ. στην επιφάνεια και 8 ν.μ. εν καταδύσει
    • Αυτονομία στην επιφάνεια 1.750 ν.μ. με 8 ν.μ./ώρα
    • Ακτίς δράσεως εν καταδύσει:16ν.μ. (2 ώρες) με ταχύτητα 8 κόμβους/ώρα ή 45 ν.μ. (6 ώρες) με ταχύτητα 6 κόμβους/ώρα ή 78.7 ν.μ. (17.5 ώρες) με ταχύτητα 4.5 κόμβους/ώρα
    • Μέγιστο βάθος καταδύσεως 36μ.
  • ΠΡΟΩΣΗ
    • Μηχανές πετρελαιοκίνητες 720hp
  • ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ
    • 4 τορπιλοβλητικοί σωλήνες των 45 εκατ. εξωτερικώς του σκάφους κάτωθεν του ξύλινου καταστρώματος (2 στην πλώρη και δύο στην πρύμνη με γωνία 5 μοιρών κατά το διάμηκες)
    • 1τορπιλλοβλητικοί σωλήν των 45 εκατ. εσωτερικός στο πρωραίο διαμέρισμα του σκάφους
    • Φόρτος συνολικά 6 τορπίλες Schwarzkorpf- 5 στις θέσεις εκτοξεύσεως και 1 εφεδρική

  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:1)http://www.sansimera.gr/
                                2)http://www.hellasarmy.gr
                                3)http://en.wikipedia.org

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

ΚΑΜΙΚΑΖΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

                       ΓΡΗΓΟΡΗΣ   ΒΑΛΚΑΝΑΣ (1916-1940)


       Ο Σμηνίας (Ιπτ.) Γρηγόρης Βαλκάνας γεννήθηκε το 1916 στους Χράνους Αρκαδίας, τον Αύγουστο του 1936, κατατάχθηκε στη Σχολή Αεροπορίας (Τμήμα Υπαξιωματικών ) και αποφοίτησε τον Σεπτέμβριο του 1938 με τον βαθμό του Σμηνία και ειδικότητα Χειριστή.
Γρηγόρης Βαλκανάς
      Στις 18 Νοεμβρίου 1940, κατά τη διάρκεια του Ελληνο-ιταλικού πολέμου (1940) καί κατά την εκτέλεση διατεταγμένης αποστολής περιπολίας με α/φ PZL P.24 της Μοίρας Διώξεως, ενεπλάκη σε αερομαχία με ιταλικά αεροπλάνα διώξεως στην περιοχή Ιβάν Αλβανίας, Β.Α της Κορυτσάς. Ο Σμηνίας Γρηγόρης Βαλκανάς συμμετείχε σε Αερομαχία στην οποία ενεπλάκησαν πέντε ελληνικά P.Z.L. των 22 Μ.Δ. και 23 Μ.Δ. με ιταλικά καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά αεροπλάνα, όπου όταν εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά του, εξετέλεσε επίθεση αυτοκτονίας. Ο Βαλκανάς ήταν ο μόνος από τους χειριστές της 23ης Μοίρας που δεν είχε ακόμα στο ενεργητικό του κατάρριψη εχθρικού αεροσκάφους. Την αερομαχία πάνω από το Μόροβα τη θεώρησε σαν την ευκαιρία που ζητούσε και που δεν του είχε παρουσιαστεί ως τότε. Όταν, μετά από συνεχή ανταλλαγή πυρών, εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά του, χωρίς ακόμα να έχει πετύχει τον σκοπό του, αποφασισμένος να μην επιστρέψει άπρακτος στη βάση του, έκανε επίθεση αυτοκτονίας, πέφτοντας με το αεροσκάφος του πάνω σε ένα ιταλικό καταδιωκτικό. Η σύγκρουση ήταν μοιραία. Τα δύο αεροπλάνα έπεσαν φλεγόμενα στο έδαφος και τα πληρώματα τους απανθρακώθηκαν.
    Ο ήρωας Σμηνίας Γρηγόρης Βαλκανάς (και όχι μόνο αυτός), ο Έλληνας πρόγονος των Καμικάζι, αυτός φρουρώντας τις εναέριες Θερμοπύλες θυσίασε ότι πολυτιμότερο είχε, την ζωή του, για να κρατήσει ελευθερούς μαζί με τους συμπολεμιστές του τους Ελληνικούς ουρανούς, παραμένει άγνωστος μαζί με το ανεπανάλυπτο μέχρι σήμερα κατόρθωμα του.
    Σήμερα που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί και οι ηθικές αξίες είναι είδος προς εξαφάνιση, από καιρό είς καιρό είναι αναγκαία η επίκληση "Ηρώων" όπως του Γρηγόριου Βαλκανά από το Πάνθεων των Ηρώων της Πολεμικής Αεροπορίας για παραδειγματισμό των νέων μας.


                         ΙΩΑΝΝΗΣ  ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ (1915-1940)


Sakellariou01Οι Ιταλοί βιάζονται να εισβάλουν στην Ελλάδα πριν συμπληρωθεί η Ελληνική επιστράτευση. Καταστρώνουν για τον σκοπό αυτό σχέδιο βιαίας επίθεσης με τις πεζικές, τις μηχανοκίνητες δυνάμεις τους, αλλά και με την αεροπορική τους υπεροπλία.
Τετρακόσια αεροσκάφη ιταλικά προς εκατόν σαράντα ελληνικά. Τα αεροπλάνα των Ιταλών βομβαρδίζουν ανηλεώς πάνω από τις αμυντικές μας γραμμές. Η τιτανομαχία μαίνεται ανάμεσα στους πολλούς Ιταλούς και στους λίγους Έλληνες. Οι Έλληνες γνωρίζουν την τραγικότητα της κατάστασης και αγωνίζονται με την ψυχή ατσάλινη να ανακαταλάβουν την Γραμπάλα, και να αναχαιτίσουν τον εχθρό, να σωθεί η πατρίδα. Τα ιταλικά αεροπλάνα αγκομαχούν στην σκληρή πάλη με τους Έλληνες Ίκαρους που τους ρίχτηκαν σαν αετοί και υπερασπίζουν την φωλιά τους με άγριο μάτι και νύχια θανατερά.
Engine Pzl
Ο κινητήρας του αεροπλάνου του Ι. Σακελλαρίου P.Z.L.24 Το αεροσκάφος του Ιωάννη Σακελλαρίου
    Ο υποσμηναγός Ιωάννης Σακελλαρίου κυνηγάει με πάθος ένα ακόμη ιταλικό αεροπλάνο και το ρίχνει συντρίμμια στην γη. Τότε μανιασμένο το σμήνος των Ιταλών κυκλώνει τον Έλληνα αετό. Δεν έχει όμως άλλα πυρομαχικά ο δικός μας. Μισή ώρα δίνει μάχη στους αιθέρες.
Sakel Small Mod1   Sakel Small Mod2   Sakel Small Mod3
      Διώξατε μέχρι θανάτου, αντιλαλεί η διαταγή του προς το σμήνος που διοικούσε. Σε κλάσματα δευτερολέπτου αγκαλιάζεται με τον θάνατο. Δεν έχει πυρομαχικά. Έχει όμως το αεροπλάνο του. Ορμάει και πέφτει ακάθεκτος στο εχθρικό αεροπλάνο. Τ' άλλα τρέπονται σε φυγή μπροστά στο πήδημα του θανάτου. Ο Έλληνας υποσμηναγός, αγκαλιασμένος στην συντριβή με τον εχθρό, περνά στην αθανασία... 
«Το χρωστούσαμε στην Ελλάδα» είπε ο πατέρας του όταν το έμαθε σε δύο μέρες. «Δέχομαι συγχαρητήρια σαν Έλληνας και συλλυπητήρια σαν πατέρας».

Στον Γιάννη μου, τον Αεροπόρο.
 Από ψηλά στα Γιάννενα φωνή αγγέλου φτάνει,
Ετοίμασε, πατέρα μου, το δάφνινο στεφάνι
τις αδελφές μου φίλησε, της μάνας μου το χέρι
στάσου στη θέση μου πιστός σε κάθε θέλημα της
και πες της, υπερήφανη, πρώτη αυτή να ξέρει
ως άλλη μάνα, η Ελλάς, με κράτησε κοντά της.
 "Από τον πατέρα του Αριστοτέλη Σακελλαρίου"



ΜΑΡΙΝΟΣ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗΣ (1916-1948)



           Γεννήθηκε το 1916 στον Μίλα Μεσσηνίας. Τον Οκτώβριο του '36 εισήλθε στην (τότε) Σχολής Αεροπορίας, απ' όπου αποφοίτησε με το βαθμό του Ανθυποσμηναγού (χειριστή) τον Αύγουστο του 1938. Ο πόλεμος τον βρίσκει να υπηρετεί στην 22α Μοίρα Δίωξης που έδρευε στη Μεγάλη Μίκρα έξω από τη Θεσσαλονίκη η οποία "πετούσε" με καταδιωκτικά αεροσκάφη P.Z.L. P24.
Την 2α Νοεμβρίου 1940 και ενώ η Μοίρα βρισκόταν σε κατάσταση πλήρους επιφυλακής, δίνεται εντολή για άμεση απογείωση των έξι PZL, καθώς δεκαπέντε ιταλικά βομβαρδιστικά Cant Ζ1007 bis Alcione (συνοδεία επτά καταδιωκτικών) της 50ης Αυτόνομης Σμηναρχίας BT, πλησίαζαν στη Θεσσαλονίκη με αποστολή τον βομβαρδισμό της. Τα ελληνικά PZL εντοπίζουν τα ιταλικά βομβαρδιστικά και αρχίζει σφοδρή αερομαχία. Η αερομαχία μεταφέρεται λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη (περιοχή Λαγκαδά) όπου βρίσκονταν παρατεταγμένα τα ελληνικά αντιαεροπορικά πυροβόλα, τα οποία ενισχύουν από εδάφους την εμπλοκή.
           Mια αρχικά άνιση (αριθμητικά) μάχη μετατρέπεται σε εποποιία. Σε αυτό το γεγονός συμβάλει η πράξη του Υποσμηναγού Μητραλέξη, ο οποίος αφού έχει "αδειάσει" τα πυρομαχικά του πάνω στο τρικινητήριο ιταλικό βομβαρδιστικό, δεν αρκείται σε αυτό (καθώς δεν καταρρίπτεται) και προβαίνει σε εμβολισμό, καταστρέφοντας το πηδάλιο της "ουράς" του ιταλικού βομβαρδιστικού, χρησιμοποιώντας την έλικα του αεροσκάφους του(!). Το ιταλικό σκάφος μπαίνει σε περιδίνηση και συντρίβεται στο έδαφος κοντά στο χωριό Γερακαρού.
          Το αεροσκάφος του Μητραλέξη με στρεβλωμένη την έλικά του, πραγματοποιεί αναγκαστική προσγείωση κοντά στο χώρο όπου συνετρίβη το ιταλικό βομβαρδιστικό. Εκεί συνειδητοποιεί ότι από το πενταμελές πλήρωμα οι τέσσερεις είναι σώοι (αφού χρησιμοποίησαν τα αλεξίπτωτά τους), τους συλλαμβάνει (αφού πρώτα τους έχει συστηθεί και χαιρετίσει στρατιωτικά) προτάσσοντας το περίστροφό του, τους επιβιβάζει σε αυτοκίνητο της Χωροφυλακής και τους οδηγεί στη Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης (!).
         Το εκπληκτικό αυτό περιστατικό γίνεται αμέσως γνωστό στον ελληνικό και ξένο τύπο, ανεβάζει στα ύψη το ηθικό και την υπερηφάνεια της Αεροπορίας μας. Μάλιστα το περιστατικό αυτό βρήκε γρήγορα μιμητές, δίνοντας στον Μητραλέξη τη φήμη του θρυλικού χειριστή. Για την παράτολμη αυτή πράξη του, τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, ανώτατη ηθική αμοιβή σε καιρό πολέμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι ο μοναδικός Έλληνας Αεροπόρος στον οποίο απονεμήθηκε η διάκριση αυτή, ενώ διαρκούσε ο πόλεμος. Ο Μητραλέξης ασφαλώς δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτό, καθώς συνέχισε τα κατορθώματά του και στη συνέχεια του πολέμου.
Ακόμα και ο θάνατος του όμως, δεν υπήρξε άδοξος. Σκοτώθηκε τον Σεπτέμβριο του '48 όταν το αεροσκάφος Oxford με το οποίο πραγματοποιούσε αναγνωριστική αποστολή στο Αιγαίο, κατέπεσε μετά από βλάβη του κινητήρα, στη θαλάσσια περιοχή της Τήνου, όπου βυθίστηκε. Του απονεμήθηκε μετά θάνατον ο βαθμός του Αντισμηνάρχου αφού του είχαν αποδοθεί πολλές διακρίσεις για τη δράση του από το 1940 μέχρι το 1945.

Ζωγραφικός πίνακας που αναπαριστά το κατόρθωμα του Μαρίνου Μητραλέξη



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1)http://www.xranoi-arkadias.gr/el/
2)http://www.vilia.org/vilia
3)http://www.haf.gr/el
4)http://www.mandras-eidyllias.gr