ΤΥΦΕΚΙΟ M1 GARAND ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

   

Μ1 GARAND

                       ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΥΦΕΚΙΟΥ Μ1 GARAND


    ΣΤΟΙΧΕΙΑ                                                               ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

01. Διαμέτρημα                                                           0.30΄΄ (7.62 χιλ.)
02. Σύστημα λειτουργίας                        Αυτογεμές (ημιαυτόματο) δι' αερίων με έμβολο
03. Χωρητικότητα γεμιστήρα          8 φυσίγγια σε εκτινασσόμενο γεμιστήρα διπλής σειράς
04. Μήκος όπλου                                                       1.106 μ.
05. Μήκος κάνης                                                         0.61 μ.
06. Βάρος όπλου                                                     4.3 - 4.37 kg
07. Ραβδώσεις                                               4 δεξιόστροφες, με βήμα 0.254 μ. (10΄΄)
08. Κλεισιοσκόπιο                                     150 - 2000 γιάρδες (1830 μ.)
09. Αρχική ταχύτητα                                            835 - 860 μ/δ
10. Ταχυβολία                                          Πρακτική 16 β/λ, Θεωρητική 35 β/λ
11. Βεληνεκές                                     550 μ. δραστικό, 1100 μ. ωφέλιμο, 3200 μ. μέγιστο



             Η πρώτη μου επαφή με το Μ1 ήταν όταν στο δημοτικό παρακολουθούσα με μανία στην Υ.ΕΝ.Ε.Δ. τότε τη σειρά "ΜΑΧΗ" (COMPAT). Ήταν μια  σειρά που εξιστορούσε τις περιπέτειες στη Γαλλία μιας διμοιρίας Αμερικανών μετά την απόβαση στη Νορμανδία. Ο λοχίας ήταν οπλισμένος με Tomson υπήρχε ένα BAR και οι υπόλοιποι είχαν Μ1. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το πίινκ του γεμιστήρα όταν τέλειωναν τα φυσίγγια. Αρκετά χρόνια μετά στην Κόρινθο νεοσύλλεκτος έπιασα στα χέρια μου ένα πραγματικό Μ1. Ήταν πραγματικά ένα όπλο που δεν αστειεύονταν, έφαγα το γερό κλώτσημα του στις βολές,  με "δάγκωσε" το σύστημα του κλείστρου σε μια αδέξια τροφοδοσία του γεμιστήρα και μελάνιασε ο ώμος μου στα επ' ώμου. Ήταν όμως και ένα όπλο που 40 χρόνια μετά την κατασκευή του  απέπνεε αξιοπιστία, ήξερες ότι θα συνέχιζε να λειτουργεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.           



                                ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΥΦΕΚΙΟΥ Μ1 GARAND

                                            Η επίσημη ταινία εξοικείωσης με το Μ1



             Το πρώτο ημιαυτόματο πολεμικό τυφέκιο που εμφανίστηκε ήταν γαλλικό Fusil Mitrailleur RSC Mle 1917, διαμ. 8 χιλ Lebel, το οποίο έγινε γνωστό ως αυτόματο τυφ. St. Etienne και χρησιμοποιήθηκε στο τέλος του Α ΠΠ. Το όπλο αυτό λειτούργησε με το σύστημα των αερίων , μέσω εμβόλου και τροφοδοτείται από 5σφαιρο γεμιστήρα. Μετά το τέλος του Α ΠΠ, το αυτόματο τυφ. St. Etienne περιέπεσε σε αχρηστία, λόγω των πολλών μειονεκτημάτων του (βαρύ δύσχρηστο με πολλές εμπλοκές), όχι, όμως και το σύστημα λειτουργίας του.

         

   Ενθαρρυμένοι οι Αμερικάνοι  από το γαλλικό υπόδειγμα, θέλησαν και αυτοί να εφοδιάσουν τον στρατό τους με ένα ημιαυτόματο τυφέκιο και, παρά τις οικονομικές δυσκολίες της δεκαετίας του 1920, το 1929 προκήρυξαν σχετικό διαγωνισμό στον οποίο έλαβε μέρος και ο John Garand με ένα αυτογεμές τυφέκιο διαμ. 7 χιλ, που λειτουργούσε με αέρια μέσω εμβόλου και το οποίο ήταν απολύτως έτοιμο το 1932. Όμως, ο Αμερικάνικος στρατός αρνήθηκε να δεχθεί το διαμέτρημα των 7 χιλ, γι αυτό και ο Garand τροποποίησε το διαμέτρημα του τυφεκίου του από 7 χιλ σε 7,62 χιλ και έτσι ο γεμιστήρας του όπλου, από 10σφαιρος που ήταν έγινε 8σφαιρος. Μετά την τροποποίηση αυτή συνεχίστηκαν οι δοκιμές και τελικά στις 9/1/1936 έγινε παραδεκτό το όπλο αυτό από τον Αμερικανικό στρατό με την ονομασία "τυφέκιο Μ1 Γαρανδ των 0,30", το γεγονός αυτό αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία των πολεμικών τυφεκίων του 20ου αιώνα, γιατί ήταν το πρώτο ημιαυτόματο τυφέκιο που γινόταν παραδεκτό ως κύριο όπλο από ένα κράτος.

           Το τυφέκιο αυτό ήταν ένα καλοκατασκευασμένο, δυνατό, απλό, αλλά ακριβό και δύσκολο στην κατασκευή του, αρκετά βαρύ σε σχέση με τα έως τότε γνωστά επαναληπτικά τυφέκια. Τα μόνα αρνητικά, από τεχνικής πλευράς, σημεία του ήταν ότι το σύστημα τροφοδοσίας του δεχόταν μικρό γεμιστήρα, δεν είχε την δυνατότητα βολής μεμονωμένων φυσιγγίων και στο τέλος της βολής ο σιδερένιος γεμιστήρας του εκτινασσόταν προς τα επάνω με έναν χαρακτηριστικό ήχο.

         

Γεμιστήρες Μ1

  Η εισαγωγή του στον Αμερικάνικο Στρατό άρχισε μόλις στις αρχές του 1939,  μερικούς, δηλαδή μήνες πριν κηρυχθεί ο Β' ΠΠ, για αυτό και για αρκετό καιρό οι Αμερικάνοι εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν το τυφ. Springfield, παρά την έναρξη της μαζικής παραγωγής του νέου τυφεκίου. Με την κατασκευή του ασχολήθηκαν κυρίως το κρατικό οπλουργείο του Springfield και οι εταιρίες Winchester Repeating Arms Company, Harrington and Richardson και International Harvester, με συνολική παραγωγή, κατά την διάρκεια του Β' ΠΠ, 4 εκατ όπλων. Το τυφέκιο αυτό εκτιμήθηκε απ' όλους όσους το χρησιμοποίησαν, ο στρατηγός G. Patton, στις 26/1/1945, έγραφε για αυτό: "Κατά την γνώμη μου το τυφ. Μ1 είναι το σπουδαιότερο πολεμικό μηχάνημα που επινοήθηκε ποτέ".

            Η κατασκευή του όπλου συνεχίστηκε και μετά τον Β'ΠΠ, κατά την διάρκεια του Κορεάτικου Πολέμου οπότε κατασκευάστηκαν άλλα 600000 όπλα, ενώ η συνολική παραγωγή του μέχρι των Μάιο του 1957, που αντικαταστάθηκε από το τυφ. Μ14 των 7,62 χιλ. ΝΑΤΟ και σταμάτησε η κατασκευή του ως πολεμικού τυφεκίου, είχε φτάσει τα 6 εκατ. όπλα. Από το 1979 ξανάρχισε η παραγωγή του για εμπορικούς σκοπούς από την εταιρία Springfield Armory Inc. και, κατόπιν άδειας, από την ιταλική εταιρία P. Beretta. Το τυφ. Μ1 χορηγήθηκε από της ΗΠΑ σε πολλές χώρες, είτε ως δωρεάν βοήθεια, είτε υπό την μορφή πωλήσεων στρατιωτικού υλικού επί πιστώσει.

Η πορεία του τυφεκίου Μ1 Garand στην Ελλάδα

            Ανεπίσημα το τυφ. Μ1 Garand είχε κάνει την εμφάνισή του στην Ελλάδα στα τέλη της κατοχής, με ελάχιστα όπλα στα χέρια των στελεχών της αντιστάσεως, επίσημα, όμως εισήχθει στην Ελλάδα το 1948, στα πλαίσια της της Αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας του δόγματος Τρούμαν και δόθηκε αμέσως μόνο στις ανασυγκροτούμενες τότε μονάδες ΛΟΚ, ο κανονισμός του εγκρίθηκε και εκτυπώθηκε τον ίδιο χρόνο. Η κανονική εισαγωγή του στον στρατό άρχισε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950,  με σχετικά βραδύ ρυθμό. Μόνο το ΕΚΣΕ στην Κορέα, δυνάμεως ΤΠ, παρέλαβε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τυφέκια Μ1 Garand, για λόγους ομοιογένειας οπλισμού με τις δυνάμεις των άλλων κρατών, που οι περισσότερες είχαν υπαχθεί στο σύστημα ΔΜ της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς.

               Το τυφ. Μ1 Garand παρέμεινε ως κύριο όπλο του στρατού μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οπότε άρχισε η σταδιακή αντικατάστασή του με τα τυφέκια εφόδου G3 της ΕΒΟ. Όμως πριν συμβεί αυτό, από τα τέλη δεκαετίας του 1960. είχε αρχίσει η αντικατάσταση των τυφ. Μ1 Garand στις μονάδες αλεξιπτωτιστών με τα βελγικά τυφέκια εφόδου FAL της FN, αντικατάσταση που επεκτάθηκε και σε άλλες μονάδες στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η ΣΣΕ διατήρησε το τυφ. Μ1 Garand από το 1955 μέχρι το 1986. Τo τυφέκιο αυτό, στα 30 περίπου χρόνια που αποτέλεσε το κύριο όπλο του στρατού, συνυπήρξε με το βρετανικό τυφέκιο Νο4, το οποίο είχαν διατηρήσει ορισμένες ομάδες του εσωτερικού, όπως προαναφέρθηκε. Όταν άρχισε η μαζική αντικατάσταση του τυφ. Μ1 Garand στην δεκαετία του 1980, τα αντικαθιστάμενα τυφέκια προωθήθηκαν στις μονάδες των ΤΕΑ , του Ναυτικού και των νησιών, όπου υπήρχε μέχρι τότε βρετανικός οπλισμός. Πάντως ακόμη και σήμερα, το τυφ Μ1 Garand διατηρείται από την προεδρική φρουρά, τα κέντρα εκπ/σεως και ορισμένες άλλες βοηθητικές μονάδες του εσωτερικού, παραμένει δε ως εφεδρικός οπλισμός. Μαζί με τα τυφέκια Μ1 Garand χορηγήθηκαν και ελάχιστα M1C, που έφεραν σκοπευτική διόπτρα και φλογοκρύπτη και προορίζονταν για ελεύθερους σκοπευτές. Ο συνολικός αριθμός των τυφεκίων Μ1 που χορηγήθηκε στις ΕΕΔ μέχρι το 1975 είχε φτάσει τα 187970 όπλα. 

             Η αεροπορία σχεδόν συγχρόνως με τον στρατό, παρέλαβε τα τυφέκια Μ1 Garand, τα οποία διατήρησε μέχρι την αντικατάστασή τους από τα τυφέκια εφόδου G3 της ΕΒΟ. Εν τούτοις, ακόμη και σήμερα υπάρχουν μονάδες της αεροπορίας που εξακολουθούν να έχουν τυφ. Μ1 Garand. Η διάρκεια της παραμονής του ως κυρίου όπλου της αεροπορίας ήταν όση και στον στρατό.

               Στο ναυτικό , μόνον ελάχιστες μονάδες, μεταξύ των οποίων και η ΣΝΔ, είχαν παραλάβει τυφ Μ1 Garand μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ενώ στις υπόλοιπες μονάδες άρχισε η παραλαβή τους μέσα στις δεκαετίες του 1970 και 1980, οπότε και αντικαταστάθηκε ο βρετανικός οπλισμός. Ήδη είχε αρχίσει η των τυφεκίων αυτών από τα τυφέκια εφόδου G3 της ΕΒΟ, φαίνεται όμως ότι η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει πολύ καιρό.

                Τέλος, η χωρ/κη ουδέποτε παρέλαβε τυφ Μ1 Garand, ούτε και άλλο όπλο που έβαλε το φυσ. των 0.30-06.


 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. ΧΡΗΣΤΟΥ Ζ. ΣΑΖΑΝΙΔΗ "ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ" ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1995.