ΤΟ ΙΝΔΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

 

    Ένα χειμωνιάτικο βράδυ προσπαθώντας να βγώ από τα στενοσόκακα του οικισμού δενδροποτάμου βρέθηκα σε ένα μονοπάτι με μια πολυκαιρισμένη επιγραφή στα ελληνικά:

"Ινδικό νεκροταφείο". Δεν είχα ξανακούσει για κάτι τέτοιο. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του και μας διδάσκει πως συμπεριφέρονται άλλες χώρες στους νεκρούς στρατιώτες τους ακόμη και αν πρόκειται για άτομα από τις αποικίες τους σε αντίθεση με την συμπεριφορά της πατρίδας μας....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Της Ελένης Αμπατζή

Κάποτε με τη στρατιά που ακολουθούσαν κατέληξαν σε μια πόλη παραλιακή, γεμάτη λάσπη και ταλαιπωρημένους πρόσφυγες, όπου θέριζε η ελονοσία.  Ήταν τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου (1914-19), που έφερε στη Θεσσαλονίκη την πολυεθνική στρατιά την Ανατολής.  Αναρωτιέται κανείς αν ήξεραν καν σε ποιο μέρος της γης βρίσκονταν όταν πέθαναν.  Και είναι αμφίβολο αν ήξεραν πολλοί από αυτούς γιατί πολεμούσαν οι ίδιοι ή τα συντάγματά τους και για ποια ιδανικά πέθαναν.  Παρασυρμένοι από την ορμή των συμμάχων να αναχαιτίσουν τους Γερμανούς και Βουλγάρους, περίπου 520 κυρίως φτωχοί και αγράμματοι Ινδοί τέλειωσαν τη ζωή τους στη Θεσσαλονίκη. [1]

Τελείως ξεχασμένοι βρίσκονται στη δυτική Θεσσαλονίκη από το 1916-20 οι τάφοι και μνημεία  των ανθρώπων αυτών. [2]  Το ινδικό νεκροταφείο του τέως Χαρμάνγκιοϊ[3]  είναι χώρος ξεχωριστός, που απέχει μερικά χιλιόμετρα από τα συμμαχικά νεκροταφεία της περιόδου[4], δηλαδή το Ζέιτελνικ. Βρίσκεται στην οδό Μοναστηρίου, κοντά στην είσοδο του στρατοπέδου Ζιάκα και δίπλα στις γραμμές του τραίνου. Αποτελείται από 5,5 στρέμματα γης περιφραγμένα με ένα χαμηλό γκρίζο πέτρινο τοίχο και φυτεμένα με πεύκα και κυπαρίσσια, που από μακριά φαίνονται σαν μια συστάδα πράσινου στην βιομηχανική τσιμεντούπολη που τώρα εκτείνεται εκεί.  Ο χώρος, που τον περιποιείται το Commonwealth War Graves Commission,[5] είναι καθαρός και καλαίσθητα σχεδιασμένος   Στην είσοδο  υπάρχει μια ιστορική αφήγηση (ένθετο)

    

Το νεκροταφείο περιέχει: 

·         ένα οκτάγωνο κτίσμα μέσα στο οποίο προφανώς βρίσκονται στάχτες ανθρώπων .  Αναφέρονται 220 άτομα.  Τα ονόματα, αριθμοί, και ειδικότητες είναι γραμμένα σε άσπρο μάρμαρο με μαύρα γράμματα.

·         ένα μνημείο πεσόντων, των οποίων τα οστά ή είναι θαμμένα σε ανώνυμους τάφους ή δεν βρέθηκαν.  Αναφέρονται 163 άτομα, των οποίων τα ονόματα είναι χαραγμένα σε μαύρο γρανίτη.

·         μεμονωμένους τάφους περίπου 105 ατόμων με μικρές όρθιες ταφόπετρες.

·         έναν τάφο αρχιλοχία μονάδας μεταγωγικών με μεγάλη ταφόπετρα.[6]

Πιθανώς οι Άγγλοι (τότε κυρίαρχοι της Ινδίας) τους έθαψαν σε χωριστό χώρο, σχετικά μακριά από τα άλλα συμμαχικά κοιμητήρια, γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν χριστιανοί.  Έτσι, δημιουργήθηκε ένα νεκροταφείο που παρόμοιο του μάλλον δεν υπάρχει, γιατί τα άτομα διαφόρων θρησκειών σχεδόν παντού θάβονται σε χωριστούς χώρους, ενώ ινδουιστικά νεκροταφεία δεν υπάρχουν πουθενά.  Στο ινδικό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης βρίσκονται ανάκατοι περίπου 384 ινδουιστές , 107  μουσουλμάνοι, 26 Sikh, και 1-3 χριστιανοί. 

Γενικά, οι νεκροί ινδουιστές καίγονται και οι μουσουλμάνοι θάβονται.  Όσοι κάηκαν στην Θεσσαλονίκη ήταν σχεδόν όλοι ινδουιστές, αλλά πολλοί που θάφτηκαν ήταν επίσης ινδουιστές.   Φυσικά αυτό δείχνει ότι στην αναμπουμπούλα του πολέμου γίνονταν ότι ήταν λογικό εκείνη τη στιγμή.  Πιθανώς να έκαιγαν μαζί τα πτώματα όταν ήταν πολλά και να τα έθαβαν όταν πέθαιναν ένας-ένας.   Οι μεμονωμένοι τάφοι έχουν χαραγμένα σε άσπρο μάρμαρο το όνομα, την ειδικότητα, αριθμό, ημερομηνία θανάτου, αλλά και μία ευχή.  Η πιο κοινή επιγραφή είναι στα αραβικά, παρόλο που πολλοί τάφοι ανήκουν σε ινδουιστές:  hua gafúr, Αllah gafúr talíhi (συγχωρεί, ο Αλλάχ συγχωρεί στο τέλος - εικόνα 4).   Σε ορισμένους τάφους των Sikh υπάρχουν ευχές  στα Punjábi: Ek Om kára Shri wáhe Guru ji ki fatéh (νίκη στον σεβάσμιοguru των Sikh  ).[7]

Στο μνημείο των πεσόντων, επάνω από τις πλάκες με τα ονόματα των πεσόντων είναι γραμμένα τα εξής (κεντρική επιγραφή  ):

To the glory of God in honoured memory the hundred and sixty three Indian soldiers, followers, and labourers of the British Salonika force and of the Army of the Black Sea, whose names are here recorded.

(Με τη δόξα του Θεού, στην τιμώμενη μνήμη των 163 Ινδών στρατιωτών, ακολούθων, και εργατών της Βρετανικής δύναμης Θεσσαλονίκης και του στρατού της Μαύρης Θάλασσας, των οποίων τα ονόματα αναγράφονται εδώ.)

Στις δύο άκρες του μνημείου υπάρχουν οι εξής επιγραφές:

         -  Ek Om kára Shri wáhe Guru ji ki fatéh (Punjábi  - Ένας ο Θεός, νίκη στον σεβάσμιο guru των Sikh) .[8]

- B’ism Illah arrahmán arrahím (Αραβικά - στο όνομα του Αλλάχ του πολυεύσπλαχνου)   Om Bhágwate namáh (Σανσκριτικά -προσκυνώ σε, υπέρτατη θεότητα) .

Εμφανώς αργότερα κάποιοι άλλοι Ινδοί υπάλληλοι των Άγγλων, έγραψαν τις επιγραφές στις ινδικές γλώσσες.  Αυτό δεν έγινε μόνο στην Θεσσαλονίκη αλλά και στα νεκροταφεία της Ευρώπης που θάφτηκαν αρκετοί Ινδοί.  Ο σεβασμός με τον οποίον τους έθαψαν και τους συντηρούν ως σήμερα οι Άγγλοι είναι συγκινητικός.  Μας δίνει και μια ιδέα για τους λόγους που οι Ινδοί, παρά τον αγώνα τους για ανεξαρτησία δεν έπαψαν να συμπαθούν και να μιμούνται τους Άγγλους. 

Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και από που έρχονταν; Το Commonwealth War Graves Commission έχει αρχείο που ευγενώς διαθέτει σε κάθε ενδιαφερόμενο.[9]  Αυτό αναφέρει τον τόπο καταγωγής κάθε θανόντος, όνομα πατρός ή συζύγου, αριθμό ταυτότητας, σύνταγμα στο οποίο υπηρέτησε και ημερομηνία θανάτου. Για τους εντρυφούντες στην ινδολογία, τα στοιχεία του νεκροταφείου αποτελούν πλούσιο εθνογραφικό υλικό.  Στο άρθρο αυτό αναλύονται μερικές πληροφορίες.

Ο Στρατός της Αγγλoκρατούμενης Ινδίας

Κατά τα χρόνια της βρετανικής κατοχής στην Ινδία, στο στρατό πήγαιναν συνήθως άτομα φτωχά ή χαμηλής κάστας.  Επίσης πήγαιναν οι παραδοσιακά "στρατιωτικές ράτσες" ("martial races"), όπως τις εννοούσαν οι Άγγλοι:  μεγαλόσωμοι Sihks από το Punjáb, γενναίοι Rájputs από το Rajasthán, Jats από τις βορειοδυτικές πολιτείες, και ευέλικτοι Gúrkhas από τις ορεινές περιοχές του Νεπάλ.  Το Νεπάλ ποτέ δεν περιήλθε σε αγγλική κατοχή, αλλά οι Άγγλοι στρατολογούσαν τους κυρίως ινδουιστές Gúrkha και τους θεωρούνταν περίπου Ινδούς.  Έτσι, οι περισσότεροι θανόντες ήταν από τις βόρειες και βορειοδυτικές περιοχές, εκ των οποίων μερικές αργότερα έγιναν Πακιστάν.  Εξαίρεση στη βόρεια καταγωγή και τις «στρατιωτικές ράτσες» αποτελούν έξι άτομα από το νότο (κυρίως Μadrás), κάπου 20 άτομα από την περιοχή της Βομβάης (σήμεραMaharástra και Gujarát), και πέντε ναυτικοί από την τότε ανατολική Βεγγάλη και σημερινό Bangladésh.[10]

Τα μνημεία και τα αρχεία δείχνουν ότι οι νεκροί προέρχονταν από 36 διαφορετικές αγγλο-ινδικές στρατιωτικές μονάδες (units - Πίνακας 1). Αυτές είχαν 700-800 άτομα, και 10-15 από αυτές έκαναν ένα σύνταγμα.  Για τους ινδούς αξιωματικούς χρησιμοποιούνταν τα ινδικά ονόματα, όπως náik(δεκανέας),  havaldár (ή havildár - λοχίας), subédar (λοχαγός).  Οι Ινδοί αξιωματικοί ήταν μόνο χαμηλόβαθμοι, δηλαδή δεκανείς, λοχίες, το πολύ λοχαγοί, ενώ οι ανώτεροι αξιωματικοί ήταν Άγγλοι.  Ο ψηλότερος βαθμός που μπορούσε να πάρει ένας Ινδός εκείνη την εποχή ήταν subédar major.

Ορισμένοι από τους νεκρούς φαίνεται να ήταν βοηθοί ή μάχιμοι σε αγγλικές μονάδες, όπως το Royal Field Artillery.  Όμως, οι περισσότεροι Ινδοί ήταν καταταγμένοι κυρίως σε ειδικές για αυτούς μονάδες, π.χ. 24th Punjabis, 10th Jats, Bhopal Infantry (πεζικό), ή 6^th Gurkha Rifles. Στις κυρίως βορειοδυτικές μονάδες αναφέρεται και μία από την Karnátaka (80^th Carnatic Infantry), που βρίσκεται στο νότο της Ινδίας.

Πίνακας 1.  Οι Στρατιωτικές Μονάδες που Μνημονεύονται στο Ινδικό Νεκροταφείο

Βοηθητικές

India Survey Detachment                        Indian Mercantile Marines

Followers Central Depot                          Indian Labour Corps

Army Bearer Corps                                  Mule Corps

Supply and Transport Corps                      Burma Military Police

H.H.M. Holkar’s Transport Corps                Bharatpur Transport Corps[11]

Indore (Imperial Service) Transport Corps

Στρατιωτικές

Royal Garrison Artillery (βαρύ πυροβολικό)        Royal Field Artillery

No. 1 Mountain Battery R.G.A.  (κανόνια)          No. 2 Mountain Battery R.G.A.

No. 5 Mountain Battery R.G.A.                  No. 7 Mountain Battery R.G.A.

2^nd Langers (Gardner’s Horse)                   95th Russell’s Infantry

24th Punjabis                                         25^th Punjabis

31st Punjabis                                         66^th Punjabis

67^th Punjabis                                          76^th Punjabis

84^th Punjabis                                          89^th Punjabis

80^th Carnatic Infantry (πεζικό)                           2^nd Q.V.O. Rajput Light Infantry

10^th Jats                                                119^th Infantry

9^th Bhopal Infantry (πεζικό)                               Indian Royal Horse

4^th Gurkha Rifles                                     6th Gurkha Rifles

39^th Royal Garwhal Rifles                                             

Οι μάχιμοι Ινδοί που έπεσαν στη Θεσσαλονίκη ήταν σχετικά λίγοι (17%). Στους 520 νεκρούς αναφέρονται μόνο 71 απλοί στρατιώτες και 17 χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί (λοχίες, λοχαγοί - Πίνακας 2).  Η μεγάλη πλειοψηφία των θανόντων (83%) ήταν άμαχοι. Ανήκαν σε βοηθητικά σώματα όπως Indian Labour Corps (σώμα εργατών), Army Bearer Corps (σώμα στρατιωτικών αχθοφόρων), Mule Corps (σώμα μουλαριών), Supply and Transport Corps (σώμα ανεφοδιασμού και μεταγωγικών). Ένας αρχιλοχίας του οποίου σώζεται μεγάλου μεγέθους ταφόπετρα ήταν στα μεταγωγικά.  Επίσης είναι θαμμένα 33 άτομα του αγγλικού εμπορικού ναυτικού, που υπηρετούσαν στα πλοία Berali, Pathan, Virgin,Clenghorn, Caledonia, Kwang Ping, Chak Sang, Hartington, Frankenfels,Prominat, Fan Kito, και Haroo.

Το πιο κοινό επάγγελμα ήταν οδηγός.  Είναι άγνωστο αν οδηγούσαν αυτοκίνητα ή απλώς κάρα και ζώα, αλλά η αναφορά σε σώμα μουλαριών δείχνει ότι τουλάχιστον κάποιοι οδηγούσαν ζώα.   Οι υπόλοιποι ήταν υπηρέτες διαφόρων ειδικοτήτων:  νερουλάδες, χαμάληδες, σκουπιδιάρηδες, εργάτες, πλύντες ρούχων, μάγειροι, ιπποκόμοι, ξυλουργοί, σιδεράδες, σαμαράδες.  Οι ειδικότητες αυτές συχνά αναφέρονται στις επιγραφές με τα ονόματά τους στα Híndi, όπως τα χρησιμοποιούσαν οι Άγγλοι που είχαν ζήσει στην Ινδία: dhóbi (πλύντης), bhísti (νερουλάς), lángri (βοηθός κουζίνας), khalási (εργάτης), sáis (syce - ιπποκόμος), jamádar (σκουπιδιάρης), sépoy (στρατιώτης, σπαχής), láscar(στρατός, ασκέρι).

Πίνακας 2:  Τα Επαγγέλματα των Θαμμένων Ινδών

Στρατιωτικοί

havildár – λοχίας 6                                            havildár major αρχιλοχίας 1

lance náik - δεκανέας  10                                  náik – υποδεκανέας  1 

lance daffádar - άλλος χαμηλός βαθμός 1           sépoy - στρατιώτης πεζικού (σπαχής)  42

rifleman – οπλίτης  24                                       gunner - πυροβολητής  5

Βοηθητικοί

khalási – εργάτης  13                                         blacksmith - σιδεράς 1

driver - οδηγός 172                                           dhóbi - πλύντης ρούχων 1

bhísti - νερουλάς  2                                           lángri - βοηθός κουζίνας  1

jamádar - οδοκαθαριστής, σκουπιδιάρης  9          syce (sáis) ιπποκόμος  1

dresser –  νοσοκόμος  1                                     follower - ακόλουθος 8

laborer - εργάτης 32                                          bearer - χαμάλης, γκαρσόνι  6

saddler  - σαμαράς 1                                          cook - μάγειρας 1

head storekeeper - αποθηκάριος   1                    carpenter - ξυλουργός 2

Αγγλικό εμπορικό ναυτικό (κυρίως από το αρχείο)

seaman, sailor  - ναύτης 10                                deck boy – βοηθός καταστρώματος 1

greaser  - λαδωτής 1                                          follower – ακόλουθος 1

láscar (ασκέρι – Úrdu) 6                                     trimmer – άτομο που μαζεύει τα πανιά 3

foreman - επιστάτης 6                                        quartermaster(υποναύκληρος)  - 1

Οι 520 θανόντες αποτέλεσαν το 5% περίπου των 10.000 νεκρών της αγγλικής στρατιάς.  Οι ημερομηνίες θανάτου δίνουν μια ιδέα σχετικά με την ινδική παρουσία στην πόλη.  Δεν ξέρουμε πόσοι ήρθαν με την άφιξη της στρατιάς της Ανατολής, στις 5 Οκτωβρίου 1915, ούτε πόσοι βρίσκονταν εκεί στα διάφορα στάδια του πολέμου, όμως κάποιοι βρίσκονταν εκεί επί τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Οι πρώτοι δύο άνδρες (οδηγός Ram Dass και ο υποδεκανέας Bhairan) σκοτώθηκαν στις 14 Ιανουαρίου του 1916, ενώ ο τελευταίος (δεκανέας Arjan Singh) πέθανε από αρρώστια στις 21 Φεβρουαρίου 1920. Οι απώλειες ήταν αρχικά μικρές, μόνο 17 άνδρες το 1916 και 19 το 1917.  Αυτοί ήταν κυρίως οδηγοί σωμάτων μουλαριών και μεταγωγικών, όπως και ο αρχιλοχίας των μεταγωγικών Lutfali Khan.  Ίσως οι Ινδοί το 1916-17 ήταν λίγοι, βοηθοί σε αγγλικές μονάδες και σώματα μεταφορών.  (Αναρωτιέται κανείς αν μερικοί βοήθησαν στη μεγάλη πυρκαγιά του 1917.)  Πιθανώς οι ινδικές μονάδες με τους δικούς τους βοηθούς ήρθαν και πολέμησαν λίγο αργότερα, το 1918-19.  Το 1918 οι απώλειες αυξήθηκαν σε 299. Οι περισσότερες συνέβησαν στο εξάμηνο Σεπτεμβρίου 1918-Φεβρουαρίου 1919, όταν απεβίωσε το 66% των θαμμένων Ινδών.  Περίπου 48 στρατιώτες και οδηγοί έπεσαν στις αποφασιστικές μάχες του Σεπτεμβρίου 1918, που οδήγησαν στην παράδοση της Βουλγαρίας. Ο χειμώνας εκείνος ήταν μοιραίος.  Από τον Νοέμβρη 1918 ως τον Φεβρουάριο 1919, απεβίωσαν 222 άτομα, δηλαδή το 43% των θανόντων (66 τον Νοέμβριο, 82 τον Δεκέμβριο, 53 τον Ιανουάριο).  Με την λήξη του πολέμου ελαττώθηκαν οι θάνατοι, και η αγγλική στρατιά έφυγε πριν από το Μάιο του 1919.  Όμως, 12 άτομα πέθαναν τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1920.  Πιθανώς κάποιοι Ινδοί φύλαγαν αποθήκες συμμαχικού υλικού.

Τα αίτια θανάτου συνήθως δεν γράφονται, και θα υπέθετε κανείς ότι οι περισσότεροι σκοτώθηκαν σε μάχες.  Όμως η επιγραφή στην είσοδο του νεκροταφείου (ένθετο) μας λέει ότι περίπου οι μισοί θανόντες της αγγλικής στρατιάς πέθαναν από ελονοσία.  Ένας κακοθρεμμένος πληθυσμός θα ήταν πιο τρωτός στις κακουχίες και στα τραύματα, αλλά ενδημική ελονοσία υπάρχει σε πολλά μέρη της βορείου Ινδίας, και ίσως οι Ινδοί είχαν κάποια αντοχή,  Επίσης δεν αναφέρεται η ελονοσία ως αίτιο θανάτου πουθενά, και οι περισσότεροι θάνατοι δεν συνέβησαν το καλοκαίρι ή φθινόπωρο, όπως θα περίμενε κανείς.   Όμως αναφέρεται μερικές φορές γενικά κάποια αρρώστια ("died of sickness"), και δη για άτομα που απεβίωσαν κατά τον μοιραίο χειμώνα του 1918.  Μερικές φορές αναφέρεται αρρώστια σχετική με το κρύο.  Ο Ude Singh Bhándari πέθανε από πλευρίτιδα, ο Bambalam από φθίση και ο Kuta Singh Negi από πνευμονία.   Έτσι είναι πιθανό ότι οι περισσότεροι Ινδοί πέθαναν από αρρώστιες.  Οι περισσότεροι ήταν ασυνήθιστοι στις χειμερινές θερμοκρασίες της Θεσσαλονίκης, και οι υπηρέτες ίσως να μην είχαν χειμωνιάτικα ρούχα ή επαρκή καταλύματα.  Ίσως ο χειμώνας του 1918 να ήταν και ιδιαίτερα βαρύς  και να επιβάρυνε την υγεία των τραυματιών.

Τι Μας Λένε τα Ονόματα των Θανόντων

Για να κατανοηθεί η ινδική εθνολογία χρειάζεται λίγη αρχαία ιστορία.   Κατά το 1300 π.Χ., οι πιο μεγαλόσωμοι και λευκοί ινδοευρωπαίοι διείσδυσαν στην Ινδία, νίκησαν τους πιο μικρόσωμους και σκούρους Δραβίδες, και βαθμιαία τους έσπρωξαν προς το νότο.  Φυσικά έχει γίνει πολλή επιμειξία από τότε, αλλά σε σημαντικό βαθμό οι κάστες ακόμα διαχωρίζουν τους απογόνους των ινδοευρωπαίων από τους απογόνους των  ηττηθέντων Δραβίδων, που γενικά έχουν χαμηλή κάστα.  Ο θεσμός αυτός, που κρατιέται τουλάχιστον για 2300 χρόνια, έχει θρησκευτική χροιά και απαγορεύει τους γάμους και τον κοινωνικό συγχρωτισμό. Η Ινδική κυβέρνηση έχει κάνει μεγάλες προσπάθειες, και τα ταμπού αυτά σε μεγάλο βαθμό έχουν ξεπεραστεί.  Παραδοσιακά όμως, οι ανήκοντες σε διάφορες κάστες και υπο-κάστες έκαναν διαφορετικά επαγγέλματα, πράγμα που σήμαινε ότι οι βραχμάνοι δίδασκαν και ήξεραν να διαβάζουν ενώ οι παρίες καθάριζαν τους δρόμους και επεξεργάζονταν δέρματα, μένοντας πάμφτωχοι και αγράμματοι.  Για να γλιτώσουν από τις καστικές διακρίσεις, πολλοί Ινδοί χαμηλής κάστας έγιναν μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.   O θεσμός της κάστας επίσης έκανε την Ινδία πιο τρωτή στις ξένες εισβολές.

Η κάστα (και οι υποκάστες, που διαφέρουν κατά τόπους)  γίνεται γνωστή από τα επίθετα και μικρά ονόματα, πολλές φορές ακόμα και αν το άτομο άλλαξε θρησκεία. Έτσι, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι κάποιος, π.χ. είναι βραχμάνος από τη Βεγγάλη ή váisya  από το Gujarát.  Γι' αυτό, τα ονόματα των πεσόντων μελετήθηκαν με άτομα στην Ινδία που ξέρουν τις θρησκευτικές και καστικές λεπτομέρειες των ονομάτων.[12]  Η ακριβής επαλήθευση θρησκείας και κάστας στάθηκε λίγο δύσκολη γιατί οι Ινδοί που ζούσαν στις αρχές του αιώνα, και δη των χαμηλότερων καστών, δεν χρησιμοποιούσαν επίθετα. Επίσης μερικά ονόματα είναι γραμμένα λάθος.[13] Βοήθησαν τα ονόματα των πατέρων τους στην εξακρίβωση, αλλά μερικές φορές, οι διαφορές ήταν λεπτές, και σίγουρα έγιναν κάποια λάθη κατάταξης. Χωρίς τα επίθετα ήταν δυνατόν μόνο να διαχωριστούν οι ψηλές κάστες από τις χαμηλές, αλλά και έτσι η κοινωνική θέση των θανόντων έγινε κατανοητή.  Χονδρικά, αυτοί ανήκαν στις εξής ομάδες:

Ινδουιστές

Το 74% των θαμμένων ήταν ινδουιστές, από τους οποίους  περίπου το 80% ανήκαν στην χαμηλότερη κάστα των Shúdra (παριών) και τις πολλές υποκάστες της.  Έτσι, οι περισσότεροι Ινδοί που ήρθαν στην Θεσσαλονίκη ήταν παρίες και έκαναν τις χειρωνακτικές και ακάθαρτες δουλειές. (Δεν έκανε ο οποιοσδήποτε Ινδός τα χρόνια εκείνα τέτοιες εργασίες.)  Συγκεκριμένα αναφέρεται η κάστα των οδοκαθαριστών, jamádar.  Όσοι φρόντιζαν τα ζώα θεωρούνταν επίσης ακάθαρτοι. Ακόμα και οι μουσουλμάνοι ή χριστιανοί που είχαν αυτές τις ειδικότητες, είχαν αλλαξοπιστήσει από τις ίδιες χαμηλές κάστες και είχαν κρατήσει τα επαγγέλματα τους.  Στις αρχές του 20ου αιώνα τα ταμπού ήταν ακόμα αυστηρά, και πιθανόν οι υπόλοιποι ινδουιστές δεν τους άγγιζαν ή δεν έτρωγαν μαζί τους.  Ο ένας μάγειρας που αναφέρεται  είναι χαμηλής κάστας και μάλλον μαγείρευε ειδικά γι’ αυτούς. Μια και οι παρίες Ινδοί δεν μορφώνονταν πριν 100 χρόνια, οι περισσότεροι πεσόντες στην Θεσσαλονίκη ήταν αγράμματοι.  

Τα άτομα ψηλότερων καστών, που συνήθως ήταν στρατιώτες ή οδηγοί, έχουν διπλά μικρά ονόματα, όπως Kámta Prasád, Pyáre Laal, Ram Chand, με σανσκριτικές λέξεις και αναφορές σε θεότητες, και καμιά φορά επίθετα υποκάστας (π.χ. Upadhyáy).  Τα ονόματα των χαμηλότερων καστών διαφέρουν.  Άλλων τα ονόματα αναφέρονται σε θεότητες, που πιο συχνά τιμούν οι χαμηλότερες κάστες όπως Kubér (θεός του πλούτου), Mánglu (ευοίωνος).  Άλλες φορές τα άτομα είχαν μόνο παρατσούκλια, όπως Hushiáru  (εξυπνούλης),Kálu (μαυριδερός), Khájan (φαγάς), Bhúra (καφετής), Kabútan (περιστέρι).   Η συχνή κατάληξη -u, (περίπου -ούλης) υπονοεί ότι οι γονείς δεν ήξεραν να δώσουν σωστά ονόματα στα παιδιά τους.

Sikh

Η θρησκεία αυτή είναι κράμα ινδουισμού και Ισλάμ, που αναπτύχθηκε κατά το 1500 στο Punjáb όταν οι δυτικές περιοχές της Ινδίας προσπαθούσαν να αναχαιτίσουν τους Móghal Τούρκους και τον εξισλαμισμό.[14]  Οι Sikh είναι γραφικοί τύποι με ωραία κορμοστασιά, σαρίκια, μακριά μαλλιά, και γενειάδες, που τους κάνανε χάζι τα παιδιά της Θεσσαλονίκης όταν εμφανίστηκαν ξανά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.  Το όνομά τους πάντα περιέχει τη λέξη Singh(λέων), π.χ. Méwa Singh.  Από τους 26 που πέθαναν στην Θεσσαλονίκη, οι περισσότεροι ήταν στρατιώτες ή οδηγοί στα Punjábi συντάγματα.  Το όνομαSingh το χρησιμοποιούν επίσης οι Rájput και οι Jat,  οπότε είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσουν οι Sikh από ινδουιστές που έχουν αυτό το όνομα.  Ο προσδιορισμός στην περίπτωση του ινδικού νεκροταφείου έγινε από το πρώτο όνομα (που άλλα συνηθίζονται στο Punjáb και άλλα στο Rajasthán) καθώς και από τον τόπο καταγωγής και το όνομα πατρός. 

Μουσουλμάνοι

Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 20% των θανόντων.  Μια και κατάγονταν από τις βορειοδυτικές περιοχές, είναι πιθανόν ότι  οι περισσότεροι είχαν κάποιους προγόνους που εξισλαμίστηκαν βίαια ή που ήταν Πέρσες, Άραβες, και Τούρκοι.  Τα ονόματά τους είναι αραβικά, και τα επίθετα τους συνήθως πατρωνυμικά, π.χ.Ali Fateh, Ahmad Fazal.  Μερικές φορές τα ονόματα είναι περσικά, λόγω της μακρόχρονης περσικής εισροής, π.χ. Máuladad Khan, Sher Khan. Η γεωγραφική καταγωγή και  οικογενειακές συγγένειες δεν φαίνονται στα ισλαμικά ονόματα.  Όμως αυτά εύκολα ξεχωρίζουν από τα ινδουιστικά, αν και σε μερικές περιπτώσεις τα παρατσούκλια συμπίπτουν (π.χ. Báktawar) Οι ναυτικοί από την ανατολική Βεγγάλη ήταν επίσης Μουσουλμάνοι και είχαν παρεμφερή ονόματα (π.χ., Abdúl Shah, Asad Ali). 

Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ήταν βοηθητικοί.  Αυτό ήταν ενδεικτικό χαμηλής μόρφωσης και προηγούμενης κάστας.  Έτσι βλέπει κανείς ότι οι βοηθητικοί, που ήταν το 83% των θανόντων, αποτελούνταν από χαμηλής κάστας ινδουιστές και μουσουλμάνους.  Στο ινδικό στράτευμα του καιρού εκείνου κρατούνταν σταθερά οι επαγγελματικοί διαχωρισμοί των καστών.  Η μόνη ίσως ειδικότητα που έκαναν όλες οι κάστες και θρησκείες ήταν οδηγός.

Χριστιανοί

Οι χριστιανοί, που είναι σχετικά λίγοι στο βορά, τείνουν να παίρνουν χριστιανικά μικρά ονόματα αλλά να κρατάνε τα οικογενειακά επίθετα, που αναφέρονται συχνά σε χαμηλές κάστες.  Στο νεκροταφείο σίγουρος είναι μόνο ένας, οConstántio Thála, που ήταν γκαρσόνι χαμηλής κάστας.  Δύο άλλα άτομα έχουν  μικρά ονόματα που θα μπορούσαν να είναι παραφθορά χριστιανικών (Hóri - ίσωςHoly Ghost).

Gurkha

Οι σχετικά μικρόσωμοι αυτοί στρατιώτες είναι φημισμένοι για την φονική τους τέχνη με το μαχαίρι που λέγεται kukhri.  Αρχικά Gúrkha λέγονταν οι στρατιώτες του βασιλιά Príthvi Naráyan Shah που κατά τον 17ο αιώνα κατέλαβε όλο το Νεπάλ από την ορεινή πόλη Górkha.  Αργότερα Gúrkha αποκαλέστηκαν τα άτομα από τις ορεινές περιοχές όλου του Νεπάλ.  Πολλοί ανήκουν σε  μειονοτικές φυλές που λέγονται Rái, Gúrung, Tamáng, Lámbu, Mágar, κλπ..

Οι 31 θανόντες στρατιώτες από το Νεπάλ ήταν ινδουιστές και βουδιστές με έναν μόνο μουσουλμάνο.[15] Έχουν τα συνηθισμένα ονόματα των Νεπαλέζων που υποδηλώνουν γενναιότητα: Bir (άνδρας, δυνατός)  Βahádur (γενναίος), Rána(βασιλιάς), Khátri (η κάστα των πολεμιστών Kshatría),  επίσης Thápa (βουδιστής καλόγερος).  Πέντε άτομα έχουν σαν επίθετο το όνομα της φυλής τους,Gúrung.    Κατάγονταν από τις περιοχές κοντά στις πόλεις Pálpa, Ilam, Núwakot, και Dhankúta.  Όλοι πέθαναν το 1918 και 1919, ορισμένοι στο δύσκολο χειμώνα του 1918.  Πιθανώς δεν υπήρχαν Gúrkha στην Θεσσαλονίκη νωρίτερα.

Γεωγραφία και Οικογένειες

Οι πολιτείες και επαρχίες από τις οποίες κατάγονταν οι θανόντες είχαν διαιρεθεί διοικητικά από τους Άγγλους.  Βλέπουμε στους καταλόγους ονόματα πολιτειών και επαρχιών που άλλαξαν μετά το 1947.  Π.χ., η μεγάλη πολιτεία πού σήμερα λέγεται Úttar Pradésh (βόρειο διαμέρισμα - U.P.) τότε λεγόταν United Provinces.  Πιθανώς το ινδικό κράτος την μετονόμασε κρατώντας τα αρχικά U.P.  Μία άλλη περιοχή που σήμερα έγινε χωριστές πολιτείες λεγότανRáe-Baréilly έγινε εν μέρει Mádhyapradésh.  To Rajasthán λεγόταν Rajputána.  Κάτω από την ονομασία Assám, μία ανατολική πολιτεία σήμερα, υπάγονταν τοSylhét, που σήμερα βρίσκεται στο Bangladésh.  Μόνο ένας στρατιώτης καταγόταν από το Δελχί, που στις αρχές του αιώνα δεν ήταν το πιο σημαντικό μέρος.

Οι ηλικίες των πεσόντων είναι άγνωστες.  Πιθανώς οι περισσότεροι ήταν παντρεμένοι, γιατί οι ινδουιστές τότε παντρεύονταν σε μικρή ηλικία, συχνά στην παιδική.  Έτσι, για ορισμένα άτομα φαίνεται το όνομα της συζύγου και όχι του πατέρα: Rándhir σύζυγος της Sunári, Máuji Ram σύζυγος της Bhúri, Suleimán Khan σύζυγος της Azíma, Árjan Singh σύζυγος της Dárkan..  Αυτό σημαίνει ότι οι νεαρές γυναίκες τους έμειναν άγαμες σε όλη τους τη ζωή, γιατί οι χήρες στην Ινδία τον καιρό εκείνο θεωρούνταν γρουσούζες και σχεδόν ποτέ δεν ξαναπαντρεύονταν.  Από τους γονείς τους, οι ίδιοι ίσως να μην έλειψαν τόσο, γιατί ήταν μεγάλες οι οικογένειες.  Σίγουρα όμως, κάποιοι από αυτούς άφησαν πίσω τους παιδιά, που θα μεγάλωσαν σε ακόμα μεγαλύτερη ανέχεια.   Αν ζουν μερικά, θα ήταν το έτος 2000 τουλάχιστον 83 χρονών.

Δεν το ήξερε κανείς το 1920, αλλά 25 χρόνια αργότερα πολλές από αυτές τις οικογένειες  θα ξεριζώνονταν. Οι γεωγραφικοί τόποι που αναφέρονται στο αρχείο του νεκροταφείου σήμερα ανήκουν σε τρεις διαφορετικές χώρες.  Μαζί με την απελευθέρωση της Ινδίας από τους Άγγλους το 1947 ήρθε και η διχοτόμηση Ινδίας - Πακιστάν (κατά το 1971 τριχοτόμηση σε Bangladésh).  Το 1946-47 έγινε ανταλλαγή πληθυσμών και πολλές σφαγές, κυρίως ανάμεσα στους ινδουιστές, Sikh, και μουσουλμάνους του Punjab και των άλλων βορειοδυτικών περιοχών.  Έτσι, δεν υπάρχουν πια  Sikh ή ινδουιστές στη Λαχώρη και τις άλλες πόλεις του διχοτομημένου Punjáb.  Με τις σφαγές και την αναμπουμπούλα, οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίστηκαν, όπως και στην ελληνική μικρασιατική καταστροφή.   Γι’ αυτό, οι περισσότεροι νεκροί της Θεσσαλονίκης πιθανώς να μην υπάρχουν στη μνήμη κανενός, ούτε καν σαν οικογενειακή ιστορία.   Μόνο τα διάφορα συντάγματα, που συνεχίζουν την ύπαρξή τους στην Ινδία και στο Πακιστάν πιθανώς να έχουν τα ονόματά τους σε κάποιους καταλόγους.

Έτσι, η Θεσσαλονίκη στο νεκροταφείο αυτό διασώζει, πριν από τα χρόνια που οι φτωχοί γράφονταν στα ληξιαρχεία, ονόματα συγγενών και οικογενειών που έχουν εκλείψει,.  Επίσης διασώζει βιολογικά υπολείμματα, που ίσως σταθούν χρήσιμα κάποτε. Επειδή μόνο οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί θάβονται στην Ινδία, η χώρα δεν έχει παλιούς τάφους του γηγενούς πληθυσμού.  Αν θέλουν κάποιοι ερευνητές να κάνουν γενεαλογικές, ανθρωπολογικές, ιστορικές ή ιατρικές έρευνες σε DNA και σκελετούς Ινδών, δείγματα διασώζονται μόνο στα διάφορα στρατιωτικά νεκροταφεία της Ευρώπης.

Ινδοί Θαμμένοι στην Υπόλοιπη Ελλάδα

Λίγοι σχετικά Ινδοί ήρθαν στην Ελλάδα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και δεν χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά.[16]  Αντίθετα, στη Γαλλία υπηρέτησαν κάμποσοι, και υπάρχει ένα μεγάλο μνημείο στο Neufchapelle, που το επισκέπτονται πολλοί.  Λίγα άτομα από τον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είναι θαμμένα σε άλλα στρατιωτικά νεκροταφεία, όπως στο Φάληρο (140 άτομα), μνημείο Αθηνών (56), Ρόδο (8) Στρούμα (2), στη Δοϊράνη (1).  Στο συμμαχικό νεκροταφείο στον ανατολικό Μούδρο της Λήμνου είναι θαμμένοι 64 Ινδοί από το 1915-1919.[17]  Τα ονόματά τους δεν αναφέρονται, ούτε είναι μεμονωμένοι οι τάφοι, αλλά έγινε προσπάθεια να ξεχωριστούν θρησκευτικά.  Στο νότιο τμήμα του νεκροταφείου υπάρχει πινακίδα που γράφει "Musulman soldiers of the Indian army and Egyptian Labour Corps are buried here" (Εδώ είναι θαμμένοι μουσουλμάνοι στρατιώτες του ινδικού στρατού και του Αιγυπτιακού Σώματος Εργατών).   Για τους ινδουιστές και Sikh, στο βόρειο τμήμα του ίδιου νεκροταφείου μια πινακίδα γράφει "Soldiers of the Indian Army are honoured here" (Εδώ τιμούνται στρατιώτες του ινδικού στρατού).

Εκτός από την προσπάθεια που έγινε να χωρίσουν τους ινδουιστές από τους μουσουλμάνους στον Ανατολικό Μούδρο, όλοι οι υπόλοιποι Ινδοί θάφτηκαν μαζί.  Είναι λίγο ειρωνικό ότι η Ινδíα ενώθηκε θρησκευτικά μόνο έξω από τα σύνορά της, σε κάποια ελληνικά νεκροταφεία. Οι στάχτες ή τα οστά των ατόμων χαμηλής και ψηλής κάστας, Sikh, χριστιανών, και ινδουιστών, ανακατεύτηκαν φύρδην μίγδην όπως  πιθανόν οι πρόγονοί τους κατά τα ελληνιστικά χρόνια.  Τότε στην Ινδία βασίλευε ο βουδιστής αυτοκράτορας Ashóka και αργότερα οι Ινδοέλληνες βασιλείς, που και αυτοί απέρριψαν τις κάστες.  Όμως μετά την πτώση των Ινδοελλήνων, οι βραχμάνες απέκτησαν ξανά επιρροή στο λαό, και οι καστικοί διαχωρισμοί ρίζωσαν για τα καλά. Αργότερα, οι εισβολείς μουσουλμάνοι εκμεταλλεύτηκαν τους διαχωρισμούς αυτούς και κατέλαβαν την Ινδία.  Μακάρι να ενωθούν κάποτε οι Ινδοί στη Νότια Ασία και εν ζωή.

Αξίζει ίσως να σκεφτεί κανείς ότι σε ένα μικρό βαθμό η ελευθερία της Μακεδονίας οφείλεται σε κάποιους Punjábi, τις ιδιαίτερες πατρίδες των οποίων κάποτε νίκησε ο Μέγας Αλέξανδρος.  Αλλά και πριν από την εισβολή του Αλέξανδρου, μερικοί βορειοδυτικοί Ινδοί είχαν πολεμήσει στην Ελλάδα.  Ο Ηρόδοτος διηγείται ότι στις μάχες των Θερμοπυλών και των Πλαταιών (480-479 π.Χ.) ήρθαν Ινδοί πολεμιστές ως μέρος του περσικού στρατού.  Ήταν τοξότες και ιππείς υπό τις διαταγές του Φαρναζάθρη, στρατηγού του Ξέρξη.   Ο Δαρείος  εισέβαλε στη κοιλάδα του Ινδού ποταμού το 510 π.Χ., οπότε η δυτική Ινδία και Βάκτρια περιήλθαν στην κατοχή του.[18]  Όμως, η μακρινή Ινδία ηθελημένα ούτε εισέβαλε ούτε βοήθησε ποτέ την Ελλάδα.  Όποτε ήρθαν Ινδοί στρατιώτες (συμπεριλαμβανομένου και του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου), ανήκαν σε κάποια άλλη κατοχική δύναμη.

Aν και χωρίς δημοσιότητα, σχέσεις δημιουργούνται συχνά στη μακριά ιστορία των δύο λαών.  Τέσσερα χρόνια αφού πέθαναν οι τελευταίοι Ινδοί στη Θεσσαλονίκη, λειτούργησε η  εκκλησία της Μεταμόρφωσης στην Καλκούτα, το πιο πρόσφατο στολίδι της ελληνικής κοινότητας που άνθιζε στη Βεγγάλη από τις αρχές του 18ου αιώνα. Τα νεκροταφεία της Dháka και της Καλκούτας ήδη είχαν ταφόπετρες από το 1776 με εξαιρετικές επιγραφές, που δείχνουν ότι γενεές Ελλήνων κάποτε πήγαν εκεί για εμπόριο και ελευθερία από τον οθωμανικό ζυγό.  Αργότερα, στα μέσα του 20ού αιώνα (1954-1968) ήρθαν από την Ινδία τουλάχιστον 111 τραγικά κινηματογραφικά έργα, των οποίων τα καλύτερα τραγούδια διασκεύασαν οι λαϊκοί συνθέτες του 1960 και τα έκαναν ελληνικά.[19]  Όταν αυξήθηκε το εισοδηματικό επίπεδο των Ελλήνων κατά το 1980, η Ινδία έγινε συχνός προορισμός για τουρισμό και πνευματική φώτιση.  Ταυτόχρονα, χιλιάδες Ινδών, Πακιστανών, και Μπαγκλαντεσιανών ήρθαν στην Ελλάδα ως φθηνό εργατικό δυναμικό.

Ένας κρίκος στη μακριά αλυσίδα των ινδοελληνικών σχέσεων ήταν και οι βοηθοί της  αγγλικής στρατιάς.  Χωρίς να τραβήξουν την προσοχή πολλών Θεσσαλονικιών, άφησαν την τελευταία τους πνοή κάπου κοντά στα σπίτια μας.

Βιβλιογραφία

Αμπατζή Ελένη και Μανουήλ Τασούλας.  1998.  Ινδοπρεπών Αποκάλυψη:  Από την Ινδία του Εξωτισμού στη Λαϊκή Μούσα των Ελλήνων.  Αθήνα: Ατραπός.

Γούναρης Βασίλης, "Στη Μακεδονία τον καιρό του Μεγάλου Πολέμου

(1914-1919)", Θεσσαλονικέων Πόλις 1 (Ιανουάριος 2000), 179-192.

Βασιλειάδης, Δημήτριος. 2000.  The Greeks in India: A Survey in Philosophical Understanding.  Delhi, India: Munshiram Manoharlaal.

Γερολύμπου, Αλεξάνδρα και Ευάγγελος Χεκίμογλου.  "Το Μακεδονικό Μέτωπο και Θεσσαλονίκη 1915-1919".  Θεσσαλονικέων Πόλις, Ιανουάριος 2000, σελ. 199.

Spear, Percival.  1970.  A History of India. Vol. 2.  London: Penguin Books. σελ. 57.

Εκστρατεία Θεσσαλονίκης 1915-1918[20]

Το Μέτωπο της Θεσσαλονίκης (Salonika Front) ανοίχθη το 1915 προς βοήθεια της Σερβίας και των Δυνάμεων του Άξονος – Γερμανία, Αυστρο-Ουγγαρίας και Βουλγαρία.  Η Βρετανική Δύναμης Θεσσαλονίκης (British Salonika Front) αποτελούσε ένα στοιχείο του Συμμαχικού Στρατού, ο οποίος συμπεριλάμβανε Έλληνες, Σέρβους, Μοντενέγκρους (Μαυροβούνιο), Γιουγκοσλάβους, Γάλλους, Ιταλούς και Ρώσους.

Μετά την απόβαση τον Οκτώβριο 1915, Συμμαχικές Δυνάμεις προχώρησαν κατά μήκος του κάμπου Βαρδάρη προς τη Σερβία, αλλά τότε αναγκάσθηκαν να οπισθοχωρήσουν στη  Θεσσαλονίκη, η οποία διετηρήθη ως οχυρωμένο στρατόπεδο για ένα έτος.  Μία συμμαχική επίθεση κατά το δεύτερο εξάμηνο του έτους 1916 καθιέρωσε μία γραμμή από το Μοναστήρι έως τον κόλπο του Στριμωνικού. Η Βρετανική Δύναμη διατηρούσε το τμήμα ανατολικώς της Δοϊράνης.  Αυτή παρέμεινε η Συμμαχική γραμμή έως την 15η Σεπτεμβρίου 1918, όταν η αποφασιστική επίθεση προς το βορρά οδήγησε στην παράδοση της Βουλγαρίας ένα δεκαπενθήμερο αργότερα.

Κατά τα τρία χρόνια της υπάρξεώς της η Βρετανική Δύναμη της Θεσσαλονίκης υπέστη 10.000 απώλειες ψυχών, εκ των οποίων περίπου οι μισές οφείλονταν στη μεγάλη επιδημία μαλέριας [ελονοσίας] σ’ αυτήν την επιχείρηση.

ΙΝΔΙΚΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΟ ΟΔΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η Θεσσαλονίκη ήταν η κυρία βάση του Συμμαχικού Στρατού.  Διαμέσου της πόλεως, είτε δια θαλάσσης είτε δια ξηράς μέσω Μπράλου, διήρχοντο όλες οι ενισχύσεις και τα εφόδια δια την Βρεττανική Δύναμιν της Θεσσαλονίκης (British Salonika Force), της οποίας το αρχηγείο ευρίσκετο εις το προάστειο της Καλαμαριάς – εις αυτό είχαν καταφύγει οι άρρωστοι και πληγωμένοι από το μέτωπο.  Περισσότερα από 18 στρατιωτικά νοσοκομεία, συμπεριλαμβανομένων και τριών του Καναδικού Στρατού, εστάθμευον εντός και πέριξ της Θεσσαλονίκης, εκ των οποίων τα θύματα έρχοντο εις τρία κοιμητήρια – τον Βρεττανικό τομέα του Συμμαχικού Στρατού εις την οδό Λεμπέτ, το Βρεττανικό Κοιμητήριο Μίκρας και το Ινδικό Κοιμητήριο εις την οδό Μοναστηρίου.

Το Ινδικό Κοιμητήριο της οδού Μοναστηρίου περιέχει τους τάφους 105 στρατιωτών του Ινδικού Στρατού και ένα μνημείο φέρει τα ονόματα 220 συντρόφων των, των οποίων τα λείψανα απετεφρώθησαν και 162 των οποίων οι τάφοι είναι ανώνυμοι.  33 Ινδοί ναυτικοί, οι οποίοι υπηρετούσαν εις το Βρεττανικό Εμπορικό Ναυτικό είναι ενταφιασμένοι ή μνημονεύονται εις το κοιμητήριο.

ΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΑΥΤΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΜΕΙΟ ΕΚΤΙΣΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΩΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΠΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΤΑΦΩΝ.

ΑΡΧΙΤΈΚΤΩΝ ΗΤΑΝ Ο SIR ROBERT LORIMER

Σημειώσεις:

[1] Η συγγραφέας ευχαριστεί την κ. Υβόνη Αλεξανδρίδου, επίτημο πρόξενο της Ινδίας στη Θεσσαλονίκη για την εξαιρετική πληροφόρηση και βοήθειά της στην εντόπιση του νεκροταφείου.

[2] Ο συνολικός αριθμός των θαμμένων είναι περίπου 490, αλλά το αρχείο τουCommonwealth War Graves Commission αναφέρει 520, γιατί ορισμένων τα σώματα δεν βρέθηκαν και τα ονόματα δεν μνημονεύτηκαν. Πέντε άτομα θάφτηκαν το 1917-18 σε μουσουλμανικό νεκροταφείο που τότε ήταν στο δρόμο προς τη Δοϊράνη.

[3]Kατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το Χαρμάνκιοϊ (στα τουρκικά χωριό με αλώνι) ) σήμαινε ολόκληρο τον τόπο που περικλείται από τις οδούς Μοναστηρίου και Λαγκαδά, όπως τις έβλεπε κανείς από το ύψος της πύλης του Βαρδάρη. (Π. Βακουφάρης σ. 122 και 130).

[4] Ενας μόνο Ινδός είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του Λεμπέτ.

[5] Επιτροπή Τάφων της (Βρεττανικής) Κοινοπολιτείας.   Kατοικοεδρεύει δίπλα στον βρεττανικό νεκροταφείο της Μίκρας (Βρυούλων 51, Καλαμαριά, Θεσ/νίκη 55132, τηλ. 452597, φαξ 451490,  cwgcgree@otenet.gr).

[6] O τάφος γράφει στα αραβικά: Bism Illah arrahman arrahim (στο όνομα του μεγαλεύσπλαχνου Θεού) και την υπόλοιπη súrat al fátiha, την πρώτη παράγραφο του Κορανίου.  Στα αγγλικά: Major Lutfali-Khan  /  Sirdar Bahadur    / COMMDC  / Indore Imperial Service Transport Corps   /  Killed on April 9 1917.  Το ίδιο γράφεται και στα Úrdu, που είναι Híndi με αραβική γραφή.

[7] Ο αναφερόμενος guru είναι ο Guru Nanak Dev, πρώτος από τους εννέα guruτων Sikh, ο οποίος θεμελίωσε τη θρησκεία. Πιθανόν όμως να αναφέρεται η φράση στο ιερό βιβλίο των Sikh.  Η γραφή είναι Punjábi (που λέγεται Gurmukhi), αλλά η γλώσσα είναι Híndi, που είναι παραπλήσια.  

[8] Οι ινδικές γλώσσες έχουν μακρά και βραχέα φωνήεντα, και ο τόνος συχνά πέφτει σε δύο συλλαβές.  Για απλούστευση δίνεται εδώ ο δυνατότερος τόνος μιάς λέξης και δεν γράφονται τα μακρά φωνήεντα.  Οταν δεν υπάρχει ξεκάθαρη τονιζόμενη συλλαβή, δεν δίνεται τόνος.

[9]Monastir Road Indian Cemetery and Memorial, Salonika. The register of the graves.

[10] Το επάγγελμα αυτό ήταν παραδοσιακό σε μιά πολιτεία που ζει από τη θάλασσα, και συχνά τα ελληνικά πλοία έχουν πληρώματα από το Bangladesh.

[11] Bháratpur είναι πόλη στο Rajasthán φημισμένη για την αντίσταση κατά των μουσουλμάνων.

[12] Η συγγραφεύς ευχαριστεί τον δημοσιογράφο του All India Radio, Om Prakash Dutta, τον Πακιστανό δικηγόρο Ibad Ur Rehman, και τα στελέχη τηςWorld Bank Sohail Malik, Mohammad Allak, και Vinod Saghal για τη συμβολή τους.

[13] Ενας Νεπαλέζος που λέγονταν Bálbahádur (γενναίος νέος) γράφηκε σανDálbahádur, δηλαδή γενναίο όσπριο.

[14] Percival Spear, σελ. 57.

[15] Mόνο 8% του πληθυσμού στον Νεπάλ είναι μουσουλμάνοι.

[16] Τηλεφωνική συνέντευξη με τον Simon Fletcher,  υπεύθυνο τουCommonwealth War Graves Commission για τα νεκροταφεία της Ελλάδας και των Βαλκανίων, Ιανουάριος 2000.

[17] East Moudros Military Cemetery, Limnos.  Cemetery Index Number Gr. 10.  Locations of Indian Casualties.  Commonwealth War Graves Commission.

[18] Βασιλειάδης 2000 σελ. 28.

[19] Ελένης Αμπατζή και Μανουήλ Τασούλα "Ινδοπρεπών Αποκάλυψη".

[20] Κείμενο στην είσοδο του νεκροταφείου.


ΠΗΓΗ http://www.elinepa.org/index.php/el/