ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΥΦΕΚΙΑ ΑΠΟ ΛΑΦΥΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Α) Γενικά περί τυφεκίων εκ λαφύρων
   
 Κατά την διάρκεια της κατοχής, ανεξακρίβωτος, πάντως όχι μεγάλος, αριθμός ειδικών τυφεκίων του εχθρού έπεσε στα χέρια των Ελλήνων ανταρτών. Τα όπλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν επί τόπου, στο μέτρο που αυτό ήταν δυνατό, από πλευρά επάρκειας πυρομαχικών, ανταλλακτικών και γνώσεως του χειρισμού τους, μερικά δε από αυτά, μετά την απόκρυψή τους κατά την Βάρκιζα, ξαναχρησιμοποιήθηκαν και κατά τον ανταρτοπόλεμο. Κοινό χαρακτηριστικό των όπλων αυτών ήταν ότι αριθμητικά ήταν ελάχιστα, ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν από τον Στρατό καθ'οιονδήποτε τρόπο και ότι η παρουσία τους έγινε γνωστή από περιγραφές τους στα απομνημονεύματα των ανταρτών, από αφηγήματά τους και από την ύπαρξη ορισμένων εξ αυτών στα πολεμικά μουσεία της χώρας.

Β) Το τυφέκιο StG44 διαμ. 7,92 χιλ. Kurz

  Από το 1934, το Γερμανικό Επιτελείο είχε εκφράσει το ενδιαφέρον του για την κατασκευή ενός φυσιγγίου μέσου βεληνεκούς (mid-range cartidge). Το 1938 ανατέθηκε στη βιομηχανία πυρομαχικών Polte του Μαγδεμβούργου να αναπτύξει ένα τέτοιο φυσίγγιο και αρχές του 1940 εμφανίστηκε το φυσίγγιο των 7,92 χιλ Kurz(7,92x33), ως "7,9 mm Infanterie Kurz Patrone". Τότε, η βιομηχανία όπλων Haenel, όπου εργαζόταν ο διάσημος σχεδιαστής όπλων Hugo Schmeisser, ανέλαβε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει το νέο όπλο, ως Maschinenkarabiner. Το οριστικό υπόδειγμα εμφανίστηκε τον Ιούλιο του 1943, ως MP44, για να λάβει την οριστική του ονομασία τον Δεκέμβριο του 1944, ως Sturmgewehr 44. Το όπλο αυτό λειτουργούσε με το σύστημα των αερίων μέσω εμβόλου, έφερε επιλογέα βολής και γεμιστήρα 30 φυσιγγίων, μπορούσε δε να λειτουργήσει άψογα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά (1943) στο ανατολικό μέτωπο και, κατόπιν, το 1944, και στο δυτικό μέτωπο. Συνολικά κατασκευάστηκαν 300000 όπλα μέχρι το τέλος του Β'ΠΠ. Το τυφέκιο αυτό αποτέλεσε το πρότυπο για τα μεταγενέστερα τυφέκια εφόδου, με πρώτο το σοβιετικό Kalashnikov AK47 διαμ. 7,62 χιλ. Μικρός αριθμός τέτοιων γερμανικών όπλων χρησιμοποιήθηκε και στην Ελλάδα στο τέλος του Β'ΠΠ, ορισμένα δε περιήλθαν και στα χέρια των Ελλήνων ανταρτών και χρησιμοποιήθηκε τόσο στον Α', όσο και στον Β' Αντάρτικο.

Γ) Το τυφέκιο Gew 43 διαμ. 7,92 χιλ

Το ημιαυτόματο αυτό τυφέκιο κατασκευάστηκε από την εταιρεία Walther το 1943 και συνδύαζε το κλείστρο του γερμανικού αυτογεμούς τυφ. Gew 41 και το σύστημα αερίων του σοβιετικού αυτογεμούς τυφεκίου Tokarev M1940 διαμ. 7,62 χιλ., έφερε δε 10σφαιρο γεμιστήρα. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως τυφέκιο ελευθέρων σκοπευτών στο ανατολικό μέτωπο το 1943 και μικρός αριθμός αυτών έφθασε και στην Ελλάδα προς τα τέλη του Β'ΠΠ, ορισμένα δε περιήλθαν ως λάφυρα στα χέρια των ανταρτών, από τους οποίους και χρησιμοποιήθηκαν αμέσως.

Δ) Το τυφέκιο Tokarev STV-40 διαμ.7,62 χιλ.

Το αυτογεμές αυτό τυφέκιο λειτουργούσε με το σύστημα των αερίων και έφερε 10σφαιρο γεμιστήρα. Χρησιμοποιήθηκε, τόσο από τους Σοβιετικούς, όσο και, εκ των λαφύρων, από τους Γερμανούς στο ανατολικό μέτωπο το 1941-1942, κυρίως ως τυφέκιο ελεύθερων σκοπευτών με τηλεφακό. Στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε από μονάδες Τατάρων, οι οποίες είχαν αυτομολήσει στους Γερμανούς με τον οπλισμό τους και, στη συνέχεια, μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα για αντιμετώπιση των ανταρτών, οι οποίοι τα χρησιμοποίησαν.

Ε) Το τυφέκιο FG 42 διαμ. 7,92 χιλ.

Το αυτόματο αυτό τυφέκιο ήταν το πιο αξιόλογο όπλο που κατασκευάστηκε κατά τον Β'ΠΠ, αλλά δεν γνώρισε την αναγνώριση που του έπρεπε, γιατί τα προτερήματά του, λόγω της πολεμικής περιόδου, θεωρήθηκαν ως μειονεκτήματα. Σχεδιάστηκε το 1942 από τον Louis Stange της εταιρείας Rheinmetall-Borsing AG για την Luftwaffe, η οποία το είχε παραγγείλει για τους αλεξιπτωτιστές της. Λειτουργούσε με το σύστημα των αερίων και είχε το μοναδικό πλεονέκτημα να βάλλει από ανοιχτό κλείστρο κατά την αυτόματη βολή και από το κλειστό κλείστρο κατά την βολή κατά βολή, ώστε να αποφεύγεται η υπερθέρμανση της θαλάμης του και οι ανεπιθύμητες πυροδοτήσεις κατά την αυτόματη βολή. Είχε ευθύγραμμη διάταξη του κοντακίου με το κλείστρο για μείωση του λακτίσματος, το οποίο ήταν ισχυρό, λόγω του ισχυρού φυσιγγίου που χρησιμοποιούσε (7,92x57), έφερε δίποδα, αναδιπλούμενη ξιφολόγχη και γεμιστήρα 20 φυσιγγίων. Όλα αυτά τα προτερήματα καθιστούσαν το όπλο πολυέξοδο και χρονοβόρο στην κατασκευή του, για αυτό και κατασκευάστηκαν μόνο 7000 τέτοια όπλα, δεδομένου ότι, μετά την μάχη της Κρήτης, ο κλάδος των αλεξιπτωτιστών γνώρισε κάμψη και ουσιαστικά ενσωματώθηκε στο πεζικό. Στην Ελλάδα ήλθαν ελάχιστα τέτοια όπλα και μόνον η ύπαρξη μερικών από αυτά στα πολεμικά μουσεία της χώρας μαρτυρεί την πολεμική τους χρήση στην Ελλάδα.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 1. ΧΡΗΣΤΟΥ Ζ. ΣΑΖΑΝΙΔΗ "ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ" ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1995.